บทความนี้อาจจะมีฉาก อีโรติก บ้างนะฮะ โปรดใช้จินตนาการในการรับชม ถ้าไม่ชอบก็ปิดหน้านี้ซะ ก๊อปได้นะแต่ให้เครดิตด้วย
Title: Snow White’s Hope [HBD Kibum][NC-17]
Paring: Kibum x Donghae
Author: ~#DN_LoveR#~
Author Note: และแล้ววันที่เรารอคอยก็มาถึง >///< วันเกิดสุดที่รักของเบลล์ ~ กิ๊ซซซซซ ซ ซ (สติแตก) เดี๋ยวไว้อวยพรตอนจบดีกว่า ตอนนี้ตามไปอ่านฟิคกันเลยค่า ~ ^ ^
+:+:+:+:+:+:+ Snow White’s Hope +:+:+:+:+:+:+
ถ้าวันเกิดคุณสามารถขอสิ่งที่อยากได้ได้หนึ่งอย่าง...
คุณจะขออะไร?...
เครื่องเกม PS3 พร้อมเกมแผ่นแท้ ส่งตรงจากญี่ปุ่น?...
ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ๆ เอาไว้กอดคลายเหงา?...
แผ่นเพลงเพราะ ๆ สื่อความหมายแทนความรู้สึกในใจ?...
เหอะ...ของแบบนั้น...ผมไม่อยากจะได้สักนิด...
สำหรับผมนะหรอ?
ตอนนี้...สิ่งที่ผมอยากได้ก็คือ...
‘ของขวัญที่มีชีวิต’
+:+:+:+:+:+:+ Snow White’s Hope +:+:+:+:+:+:+
ร่างสูงที่ดูสง่าผ่าเผยเดินผ่านพนักงานบริษัทมากหน้าหลายตา ที่กำลังส่งสายตาจ้องมองมายังร่างของตนอย่างไม่คิดแม้แต่จะเหลือบมองให้เสียเวลา เพราะเขารู้อยู่แล้วว่า ถ้าหากหันกลับไปมอง ก็คงจะเจอแต่สายตายั่วยวน หรือสายตาที่เป็นประกายจากพนักงานหญิง เผลอ ๆ อาจจะมีมาจากพนักงานชายอีกซะด้วยซ้ำไป
“ท่านประธานหล่อชะมัดเลยอ่ะ~”
“เค้ามีแฟนรึยังน่ะ? ฉันจะมีโอกาสเป็นแฟนเค้าได้มั้ยนะ >///<”
ถึงแม้ว่าจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็มีเสียงกระซิบกระซาบดังแว่วมาให้ได้ยินอยู่เรื่อย ๆ คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากัน แต่ก็ต้องอดทนไว้ เพื่อรักษามาดของประธานบริษัทที่ดี
ประตูไม้หรูถูกเปิดออกด้วยฝีมือของร่างสูง ก่อนจะถูกปิดลงด้วยแรงที่ไม่เบานัก หลังแกร่งเอนพิงไปกับประตู มือหยาบกร้านยกขึ้นขยี้ผมของตัวเองด้วยความเซ็ง และเบื่ออย่างสุดชีวิต ริมฝีปากอวบอิ่มพูดบ่นพึมพำคล้ายกับกำลังท่องคาถาสาปแช่งใครอยู่ก็ไม่อาจรู้ได้
“จะมองอะไรกันนักหนาว่ะ เกิดมาไม่เคยเห็นคนกันบ้างรึไง!” คิบอมสบถออกมาอย่างสุดจะทน เปลือกตาหนาปิดลง ร่างสูงสูดหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ก่อนจะค่อย ๆ เผยดวงตาเรียวสีนิลขึ้นอีกครั้ง ดูบรรยากาศภายนอกจากผนังที่ใช้เป็นกระจกทั้งหมดที่อยู่หลังโต๊ะทำงานของเขา
เก้าอี้นุ่มตัวใหญ่สำหรับประธานบริษัทถูกร่างสูงของคิบอมใช้เป็นที่นั่ง คิบอมเอนตัวฟุบลงกับโต๊ะทำงานราคาแพงตัวใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง เพื่อจะพักผ่อนให้หายเหนื่อยล้าจากงานที่ผ่านมาในหลาย ๆ วันก่อนหน้านี้
‘ก๊อก ๆ’
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดจังหวะการนอนหลับอันแสนสุขของท่านประธานบริษัทเป็นยิ่งนัก คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ร่างสูงจัดการเซ็ททรงผมที่ยุ่งเล็กน้อยให้ดีขึ้น ก่อนจะบอกอนุญาตให้พนักงานเข้ามาได้
“เข้ามาได้”
‘แอ๊ด~’
“ท่านประธานคะ ช่วยเซ็นรับทราบงานนี้ให้ด้วยค่ะ” พนักงานหญิงหุ่นดี หน้าตาอยู่ในเกณฑ์ดี พูดพร้อมกับยื่นแฟ้มงานให้คิบอมด้วยรอยยิ้มหวานเยิ้ม คิบอมเห็นก็แค่นยิ้มตอบกลับไป นิ้วเรียวยาวจับปากกาขีดเขียนลายเซ็นบนกระดาษสีขาวสะอาดตาตรงมุมขวาล่าง ก็จัดการปิดแฟ้มงานและส่งกลับให้ผู้หญิงตรงหน้า
...โอ้โห...ไม่ค่อยให้ท่าเลยผู้หญิงสมัยนี้...
...อยากให้ฉันจำชื่อได้ล่ะสิ?...เลยพยายามมาหาบ่อยขนาดนี้...
...แต่ขอโทษที...ถึงฉันจะเป็นประธานบริษัทก็เถอะ...
...ฉันก็จำชื่อของเธอไม่ได้หรอกนะ!! ฉันขี้เกียจจำ!!...
แต่ความคิดในใจย่อมหลบซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มบาดใจสาวอยู่แล้ว หญิงสาวรับแฟ้มกลับมา ก่อนจะส่งยิ้มให้อีกครั้ง และขาเรียวสวยก็เดินออกจากห้องของประธานบริษัทไป
“เฮ้อ...ออกไปซะที” คิบอมพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะเอนตัวฟุบลงบนโต๊ะหรูอีกครั้ง เพื่อที่จะพักผ่อนให้เต็มอิ่มสักที
...หึ ๆ เล่นละครได้สมบทบาทจริง ๆ เรา...
...ใครจะไปรู้เล่า...ว่าตัวจริงของฉันมันแย่ขนาดไหน...
‘ก๊อก ๆ’
เส้นความอดทนของคิบอมเกิดอาการกระตุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างสูงกัดฟันแน่นเพื่อระงับอารมณ์หงุดหงิด เขาพอจะเดาได้ล่ะว่าใครจะเข้ามา เพราะทุก ๆ วันพนักงานแต่ละคนต่างพากันหาข้ออ้างเพื่อที่จะเข้ามาหาเขาในห้องตลอดวันเลยทีเดียว
...ทำไมมันไม่เอางานไปฝากไว้ที่เลขาฯของกูฟะ!!!!...
แต่ความอดทนของคิบอมที่ยังคงเหลืออยู่น้อยนิด สั่งเตือนให้รักษาภาพพจน์ที่ดีของท่านประธานบริษัทไว้ซะก่อน คิบอมเลยจัดเซ็ททรงผมอีกครั้ง พยายามใช้นิ้วเรียวดันมุมปากให้ยกยิ้มขึ้นอย่างฝืนเต็มที
“เข้ามาได้”
‘แอ๊ด~’
“ท่านประธานคะ มีบริษัทอื่นฝากเอกสารจะมาขอเป็นสปอนเซอร์ให้บริษัทเราค่ะ” นั่นไงล่ะ ตามที่คิบอมคาดเดาไว้เป๊ะ พนักงานหญิงหุ่นดีอีกคนหนึ่งเดินนวยนาดมาหาเขาเพื่อที่จะเอาเอกสารมาให้ ทั้ง ๆ ที่เธอควรจะเอาไปฝากไว้ที่เลขาของเขาเสียมากกว่า
“งั้นเหรอ ขอบใจมาก” และก็เป็นเหมือนอย่างเคย ที่คิบอมจะส่งยิ้มดุจเทพมาจุติไปให้พนักงานสาวใจละลาย แต่ถ้าหากสังเกตดี ๆ จะเห็นได้เลยว่ารอยยิ้มนั้นมันแอบมีเขี้ยวโผล่ออกมาซะด้วย
“ค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มมาให้อีกครั้ง พลางก้มหัวลงให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างช้า ๆ
‘ปัง’
“เฮ้ออออ อ อ...ออกไปซะที” ร่างสูงเอนหลังพิงไปกับพนักเก้าอี้แสนนุ่ม เปลือกตาหนากระพริบสองสามครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนลงปิดดวงตามีเสน่ห์ไว้จนมิด
‘ก๊อก ๆ’
ปึด !!!!!
เสียงเส้นความอดทนของคิบอมขาดสะบั้นลงไปพริบตา เขาไม่ใช่พ่อพระมาจากที่ไหน และเหตุการณ์ที่เขาไล่ตะเพิดพนักงานก็เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน เขาจึงไม่ลังเลเลย ที่จะตัดสินใจทำมันเหมือนกับทุก ๆ วันที่ผ่านมา
“ว้อยยยยย!!! จะเข้ามาทำไมนักหนาวะ!!!!”
“ขะ...ขอโทษครับ”
เสียงขอโทษที่ดังเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบา เรียกสติจากคิบอมได้ดียิ่งนัก อารมณ์หงุดหงิดตะกี้ปลิวออกไป กลายเป็นเสียงที่เขาคิดว่าไพเราะมากที่สุดเข้ามาแทนที่
...เสียงนี้มัน...
...หรือว่า!!!!...
ร่างสูงแทบจะกระโดดข้ามโต๊ะแทนการวิ่งอ้อม เพื่อถลาไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว มือหยาบเปิดประตูที่แทบจะกลายเป็นการกระชากอย่างรวดเร็ว
ภาพตรงหน้าที่คิบอมเห็น มันทำให้รอยยิ้มที่หาได้ยากของร่างสูง เผยออกมาได้อย่างไม่ยากเลยสักนิด ใบหน้ามนเนียนใสที่ก้มต่ำในตอนแรก แหงนหน้าขึ้นช้อนตามองท่านประธานที่มีส่วนสูงมากกว่าตน ดวงตากลมโตที่ดูคล้ายกับกำลังสำนึกผิด มันทำให้ใจของคิบอมกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็น
“ทงเฮเองหรอ ขอโทษนะ พอดีฉันนึกว่าจะเป็นพนักงานคนอื่นน่ะ”
“อ๋อ...ครับ ท่านประธานครับ คือว่าผม...”
“เข้ามาคุยกันข้างในดีกว่า คุยข้างนอกห้องมันไม่ค่อยสะดวกน่ะ” คิบอมเอ่ยขึ้น พลางส่งสายตาไปทางพนักงานที่มองมาหาทงเฮด้วยสายตาอิจฉาริษยาเป็นอย่างมาก และสายตาบางส่วนกลับไม่ได้มองเขา แต่มองมาที่เลขาฯของเขาเสียตาเป็นมัน
...คน ๆ นี้กูเล็งไว้นานแล้ว...
...พวกมึงกรุณาเก็บสายตาไว้ด้วย!!...
...กูหึงแรงนะโว้ย!!!...
ใบหน้ามนหันไปมองตามทางที่ใบหน้าคมหันไป ดวงตากลมโตหันไปมองก่อนจะหันกลับมา ทงเฮกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง แต่ก็พยักหน้าหงึกหงัก และเดินตามคิบอมเข้าไปในห้องประธานบริษัท
ร่างสูงและร่างเล็กเดินมานั่งที่โซฟาตัวยาวสีน้ำเงินเข้มภายในห้อง แขนเล็กที่ถือแฟ้มมาจำนวนหนึ่งวางของลงข้าง ๆ ตัวเอง
“ท่านประธานครับ นี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับการประชุมในวันนี้นะครับ งานประชุมอันแรกนี้จะเกี่ยวกับ...”
เสียงทุ้มที่ออกจะหวานเสียมากกว่าพูดอธิบายรายละเอียดการประชุมให้กับคิบอมไปเรื่อย โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาของคนที่ได้ชื่อว่า “ประธานบริษัท” นั้นจ้องมอง “เลขาฯ” ของตัวเองด้วยสายตาแบบไหน นัยน์ตาคมจดจ้องไปที่ใบหน้าหวานน่ารักอย่างไม่ละสายตา ยิ่งมอง เขาก็ยิ่งเหมือนกับต้องมนต์สะกด
...ทำไมทงเฮถึงได้น่ารักแบบนี้?...
...ทำไมพระเจ้าต้องส่งคนน่ารัก ๆ แบบนี้มาเป็นเลขาฯของผมด้วย?...
...วัน ๆ ผมคงจะได้ทำงานหรอกเนอะแบบนี้...
...แค่ได้เห็นหน้าเค้า...
...สายตาที่จ้องอยู่ที่งาน...ก็ดันเปลี่ยนไปเหลือบมองหน้าของทงเฮทุกทีสิน้า...
“เท่านี้ล่ะครับสำหรับการประชุมในวันนี้ ท่านประธานทำงานต่อเถอะครับ” ประโยคจบการสนทนาของทงเฮดังขึ้น เรียกให้สติของคิบอมกลับเข้าที่ ใบหน้าคมพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงตอบรับ ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะก้าวขาเรียวเพื่อออกไปทำงานของตนต่อ
“เดี๋ยวก่อน!”
มือหยาบยื่นออกไปจับข้อมือเล็กไว้ข้างหนึ่ง ใบหน้ามนหันไปมองผู้ที่ขอให้ตนหยุดอยู่ที่เดิมด้วยสายตาที่ใสซื่อ และสายตาแบบนั้นแหละ ที่ทำให้ท่านประธานคิมคิบอม ที่แสนจะเก่งและฉลาดต้องเกิดอาการอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออกซะอย่างนั้น
“อ่ะ....เอ่อ....คือว่า....”
“ครับ??”
“เย็นนี้ นายว่างมั้ย?” เห็นเป็นประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ แบบนี้ แต่กว่าคิบอมจะกลั่นกรองมันให้เป็นประโยคที่ดูดีได้ขนาดนี้ และพูดออกมาได้เนี่ย มันต้องใช้ความพยายามอย่างสูงยิ่งกว่าการตัดสินใจลงทุนทำธุรกิจใหม่เสียอีก ทงเฮที่ยืนฟังอยู่ยิ้มตอบกลับไปเมื่อได้ยินคำถามเชิญชวนนั่น
“ว่างครับ”
“จะไปทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ย?”
...เยส!!!...
...ในที่สุดก็พูดได้แล้วว้อย!!!...
“เอางั้นหรอ?...ได้เลย คิบอม ^ ^”
อั่ก!!!!
ทงเฮตอบกลับไปโดยใช้ภาษาที่ดูสนิทกันมากกว่าปกติ ซึ่งเขาจะไม่ค่อยได้ใช้กับคิบอมสักเท่าไหร่นัก เพราะส่วนใหญ่พวกเขาจะต้องคุยกันอย่างเป็นการเป็นงาน แต่เขาทั้งสองคนก็เรียกว่าสนิทกันเข้าขั้นเลยทีเดียว ต่างฝ่ายต่างรู้นิสัยใจคอ และสิ่งที่ต่างฝ่ายชอบและไม่ชอบเป็นอย่างดี
และเพราะความที่ว่าไอ้ประโยคที่ดูแล้วมันฟังดูเหมือนกับว่าสนิทชิดเชื้อกันเหลือเกินนี่แหละ ทำให้หัวใจของคิบอมกู่ร้องด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง แทบจะสิ้นลมลาตายกันเลยทีเดียว นอกจากประโยคนั้นจะทำให้คิบอมแทบกระอักเลือดตายแล้ว ยังแถมด้วยรอยยิ้มสดใสที่ทงเฮมักจะส่งให้เป็นประจำมาเป็นส่วนประกอบแล้ว มันยิ่งทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดูสดใสเสียเหลือเกิน
...โอ๊ย!...
...นี่กะจะตัดขั้วหัวใจกันเลยหรอทงเฮ...
...จะทำอะไรก็สงสารฉันบ้างเถอะ...
...ฉันกลัวจะตายก่อนวัยอันควรเพราะคำพูดกับรอยยิ้มของนายนี่แหละ...
“อ๊ะ ฉันลืมบอกอะไรนายไปอีกอย่างนึงล่ะ” ประโยคประเภทเดิมหลุดออกมาอีกครั้ง ทำเอาคิบอมต้องค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อระงับอาการของก้อนเนื้อที่เต้นตึกตักจนแทบจะทะลุอกออกมาให้เบาลง และตั้งสติ ตั้งใจฟังสิ่งที่ทงเฮกำลังจะบอก
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ เย็นนี้เจอกัน เดี๋ยวฉันจะเอาของขวัญมาฝาก ^ ^”
.
.
.
ฉัวะ!!!!
...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก...
...มันบาดใจ!...
...มันแทงใจ!...
...มันกรีดหัวใจ!...
...มันทำให้หัวใจฉันหยุดเต้น!!...
“งั้นฉันไปทำงานล่ะ ^ ^”
ทงเฮเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่รู้เรื่องเลยว่าตัวเองได้ทำร้ายคิบอมไปมากขนาดไหน ร่างสูงนั่งนิ่งค้างเป็นหุ่นขี้ผึ้งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม ใบหน้าคมที่มักจะเฉยชากลับซับสีเลือดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
ร่างสูงสะบัดหัวไปมาแรง ๆ สองสามครั้ง เพื่อไล่อาการแปลก ๆ ของตัวเอง ก่อนจะหยิบแฟ้มที่ทงเฮให้มาไปวางไว้บนโต๊ะ พลางหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวนุ่ม และอ่านรายละเอียดครั้งหนึ่ง...ก็ตอนที่ทงเฮพูดน่ะ...เขาแทบจะไม่ได้ฟังอะไรนอกจากจ้องหน้าของทงเฮเลยนี่นา...
+:+:+:+:+:+:+ Snow White’s Hope +:+:+:+:+:+:+
ช่วงเวลาการทำงานผ่านไปอย่างรวดเร็ว ประตูห้องประธานบริษัทถูกเปิดออกโดยฝีมือของเจ้าของ คิบอมจัดการปิดประตูห้อง ก่อนจะถลาตัวมาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่และเบาะนุ่มเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยอ่อน ร่างสูงถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง นิ้วเรียวเลื่อนมานวดคลึงที่บริเวณขมับทั้งสองข้างเพื่อคลายความตึงเครียด
“เหนื่อยชะมัด...” เสียงทุ้มต่ำบ่นอุบอิบ ใบหน้าคมหันไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง ที่บ่งบอกเวลาเกือบเย็น ริมฝีปากอวบอิ่มยกยิ้มขึ้น เมื่อเห็นเวลาที่เขานัดกับทงเฮใกล้มาถึง
...แต่ว่า...ของีบรอก่อนละกัน...
เปลือกตาหนาเคลื่อนตัวลงปิดนัยน์ตาช้า ๆ คิบอมค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจเพื่อที่จะเข้าสู่การพักผ่อนจากงานต่าง ๆ ที่ผ่านมามากมายภายในวันนี้...และไม่นาน ร่างสูงก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างสบายใจ
......
....
...
..
.
.
“บอม...คิบอม...คิบอม”
“งึม...หืม?...”
เสียงคนเรียกชื่อของร่างสูงดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเจ้าของชื่อนัก ทำให้คิบอมที่กำลังจมดิ่งสู่ห้วงนิทราต้องตื่นขึ้น เปลือกตาหนากระพริบถี่เพื่อปรับสายตา และทันทีที่สายตาปรับจนเข้าที่แล้ว ตาตี่ ๆ ของเขาก็ต้องเบิกกว้างอย่างตกใจ
...โอ้มายก็อด!!!!!!...
...สาบานต่อหน้าพระเจ้าเถอะ...ว่าภาพที่ผมเห็นมันเป็นของจริง!!!...
เจ้าของเสียงที่เรียกปลุกคิบอมนั่นก็คือทงเฮนั่นเอง มันเป็นเรื่องธรรมดาที่มักจะเป็นอยู่ในทุก ๆ ครั้งที่คิบอมเหนื่อยจนเผลอหลับไป แต่....ในครั้งนี้มันไม่ใช่
ทงเฮกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะทำงานตัวหรู และส่งสายตามองคิบอม หรือง่าย ๆ ก็คือนั่งไขว่ห้างประจันหน้ากับคิบอมที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่นั่นล่ะ แต่ชุดที่เจ้าตัวใส่อยู่ตอนนี้คือชุดเสื้อแขนกุดรัดรูป ยาวเพียงแค่พอปิดหน้าอก เผยหน้าท้องเรียบเนียน กับกางเกงรัดรูปยาวเพียงคืบกว่า ที่มีหางแมวติดอยู่ด้านหลัง เผยเรียวขาขาวน่าสัมผัส และทงเฮยังเสริมด้วยการใส่หูแมวเพิ่มเข้าไปด้วย ซึ่งเสื้อผ้าทั้งหมดเป็นสีขาว ทำให้แทบจะเผยสัดส่วนทั้งหมดให้คิบอมได้เห็นโดยที่ไม่ต้องถอดอะไรเลยด้วยซ้ำ
...อ่ะ...โอ้ว...
...เลือดกำเดาจะทะลัก...
...เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนที่ยั่วได้น่ากลัวมากขนาดนี้!...
...ทำไมทงเฮเซ็กซี่ได้ขนาดนี้เนี่ย!!...
ภาพตรงหน้านั้นทำให้คิบอมแทบจะพุ่งตัวเข้าไปตะครุบเหยื่ออย่างรวดเร็ว แต่เมื่อคิบอมจะลุกขึ้นก็ต้องชะงัก ข้อมือของเขาถูกมัดไว้กับที่วางแขนของเก้าอี้ตัวใหญ่ทั้งสองข้าง นั่นทำให้เขาอ้าปากค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้
...โดนเล่นทีเผลอแล้วมั้ยล่ะ คิมคิบอม!...
ทงเฮที่กำลังนั่งไขว่ห้างก็เปลี่ยนมาเป็นนั่งหย่อนขาลงมาปกติ ขาเรียวสองข้างแกว่งไปมาอย่างไม่คิดอะไร ใบหน้ามนซับสีเลือดก้มงุดเพื่อปกปิดความอาย ฟันซี่เล็กขบกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยคำถาม
“นายอยากได้แมวเป็นของขวัญมั้ย?...”
...อื้อหือ...
...ถามงี้...นายต้องการจะสื่ออะไรฉันเนี่ย ทงเฮ?...
...ถ้าเป็นแมวแบบนายละก็...
...มันก็ต้องอยากอยู่แล้ว!!...
“อยากสิ” คิบอมตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ่งทำให้ทงเฮเขินมากยิ่งกว่าเดิม ร่างสูงรู้อยู่แล้ว ว่าอย่างทงเฮน่ะ แค่ใส่ชุดแบบนี้มาเป็นของขวัญให้เขานี้ก็ต้องใช้ความกล้าสุด ๆ เลยล่ะ ก็ทงเฮน่ะใสซื่อซะจนเหมือนเด็กเลยนี่นา
แต่แล้วความคิดที่ทงเฮใสซื่อก็ต้องดับวูบลงไปในทันที เมื่อจู่ ๆ ทงเฮก็หรี่ตามองคิบอมด้วยสายตาหวานเชื่อม ฟันซี่เล็กขบกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ อย่างเย้ายวน ลิ้นเล็กแลบเลียกับปลายนิ้วเรียวของตัวเอง ก่อนจะลากปลายนิ้วจากมุมปากมายังปลายคางมนอย่างช้า ๆ
...อึ้งครับท่าน...
ร่างเล็กเลื่อนตัวลงมาจากโต๊ะ ขาเรียวก้าวช้า ๆ ไปหาร่างสูง ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นนั่งคร่อมตักคิบอม วงแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอของร่างสูง ดวงตากลมโตสบตากับดวงตาคมอย่างยั่วยวน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างเล็ก ทำให้สติของคิบอมเตลิดยิ่งกว่าเดิม
“ทะ...ทงเฮ...” ร่างสูงอึ้งจนพูดไม่ออก ใครจะไปคาดคิดล่ะ ว่าวันนึงจะได้มาเจอกับทงเฮในมาดแมวยั่วสวาทแบบนี้ มือเล็กข้างหนึ่งเลื่อนมาลูบตั้งแต่ลำคอ เลื่อนลงไปช้า ๆ จนกระทั่งถึงหน้าท้องแกร่ง มือเล็กเลื่อนลงไปต่ำกว่านั้นอีกนิดหนึ่ง ปัดมือไปมาให้โดนเข็มขัดบ้าง แก่นกายของร่างสูงบ้าง หน้าท้องแกร่งบ้าง ผิวเนื้อที่เสียดสีกับผิวเนื้อผ้า ทำให้คิบอมครางต่ำในลำคออย่างพึงพอใจ
กระดุมเสื้อของร่างสูงถูกปลดออกจนหมดด้วยมือเล็ก ตามด้วยเข็มขัดที่ถูกถอดตามออกไปอย่างรวดเร็ว ผิวสีแทนและกลิ่นโคโลญที่คิบอมใช้ประจำ กลิ่นที่แสนคุ้นเคยทำให้ทงเฮเผลอซุกหน้าลงกับหน้าอกแกร่ง เพื่อสูดกลิ่นหอมประจำตัว และไม่ลืมที่จะแอบหยอกล้อกับปุ่มสีชมพูด้วยการกัดเบา ๆ อีกด้วย
“อืม...”
“คิบอม...ทำไมหุ่นดีจัง ฉันไม่เห็นมีกล้ามท้องแบบนี้เลยอ่ะ” ทงเฮทำปากยื่น พลางใช้มือลูบกล้ามท้องของคิบอมไปมา ทำเอาคิบอมสยิวได้เหมือนกันนะนั่น
“หึ ๆ ดีแล้วล่ะ ทงเฮเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว” เนื่องจากอารมณ์ที่คุกรุ่น แต่มือกลับถูกมัดไว้ ไม่สามารถเลื่อนมาสัมผัสร่างกายที่เขาต้องการจะครอบครองได้ ใบหน้าคมจึงซุกลงที่ซอกคอหอมกรุ่นของร่างเล็ก สูดกลิ่นหอมจนพอใจ ก่อนจะสร้างรอยความเป็นเจ้าของทิ้งไว้สองสามรอย
“อ๊ะ! คิบอม อย่าทำสิ” ทงเฮทำหน้าดุใส่ร่างสูง แต่คิบอมกลับคิดว่าใบหน้านั้นดูแล้วน่ารักเป็นที่สุด เลยส่งยิ้มตอบกลับไปให้ ทงเฮเห็นแบบนั้นจึงยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปอยู่ประชิดกับใบหน้าของคิบอม และประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของร่างสูง
ลิ้นเล็กเลียที่ริมฝีปากล่างของคิบอมไปมา ริมฝีปากเล็กเผยอขึ้นเล็กน้อย และนั่นก็เป็นโอกาสที่คิบอมฉวยให้เป็นกำไรของตนอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ทงเฮที่ไม่ทันตั้งตัวตาเบิกกว้าง ลิ้นร้อนกำลังรุกรานเข้ามา มันพยายามที่จะหาลิ้นเล็กที่กำลังหลบหนีอยู่ภายใน แต่เมื่อเห็นว่าคงไม่ได้ จึงเปลี่ยนเป้าหมายไปสำรวจรอบ ๆ แทน วงแขนเล็กโอบกอดคอร่างสูงไว้ มือเล็กสอดเข้าไปในเรือนผมสีดำสนิทของร่างสูงและกำไว้เพื่อคลายความเสียวซ่าน
“อื้ม...อืม...” ลิ้นเล็กที่เริ่มจะตอบกลับ แต่เนื่องจากความไม่เคย ทำให้การตอบกลับนั้นค่อนข้างจะเงอะงะ และดูใสซื่อจนอารมณ์ของคิบอมยิ่งปะทุมากกว่าเดิม ร่างสูงกดจูบให้ลึกยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันกับลิ้นเล็กอย่างเชี่ยวชาญ สอดลิ้นเข้าไปลึกจนทงเฮต้องครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คิบอมยังคงรุกรานอย่างไม่คิดที่จะหยุด ถ้าไม่ถูกมือเล็กข้างหนึ่งที่เลื่อนมาบีบไหล่เขาไว้แน่น จูบนี้คงจะไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่นอน
“ฮะ...อา....แฮ่ก...” ร่างเล็กหอบเนื่องจากขาดอากาศหายใจ ใบหน้าขาวใสซับสีระเรื่อ ยิ่งทำให้ดูน่ามองยิ่งขึ้น แต่ก่อนที่คิบอมกำลังจะหากำไรต่อนั้น ร่างเล็กก็ลุกออกจากตัก เปลี่ยนไปเป็นนั่งบนโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง
“หึ ๆ ไม่มานั่งที่เดิมล่ะทงเฮ? กำลังสนุกเลย” คิบอมหัวเราะ เพราะเขาเห็นว่าทงเฮคงจะยั่วเขาไม่ไหวหรอก ดูสิ แค่จูบก็จะหมดแรงแล้วนะนั่น
“ดูก่อนสิ...แล้วนายจะหัวเราะไม่ออก” ทงเฮยกยิ้มเจ้าเล่ห์
เสื้อผ้าที่แสนจะน้อยชิ้นถูกถอดออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่อายต่อสายตาอีกคน ทำเอาคิบอมนั่งค้างไปกับภาพตรงหน้า ร่างเปลือยเปล่าของคนตรงหน้ามันทำให้อารมณ์ของเขาปะทุสูง แก่นกายเริ่มที่จะแข็งขืนขึ้นมาทีละนิด
ร่างเล็กชันขาตั้งขึ้น และแยกขาออกเผยให้เห็นแก่นกายของตัวเองอย่างไม่เขินอาย มือเล็กจัดการกำแก่นกายของตัวเองไว้ พลางรูดขึ้นลงช้า ๆ เพื่อปลุกอารมณ์ของตัวเอง
“อื้ม....” ร่างเล็กหลับตาพริ้ม ฟันซี่เล็กขบกัดริมฝีปากเบา ๆ แก่นกายที่ถูกรูดขึ้นลง ที่เปิดปิดเผยให้เห็นเนื้อใน ทำให้คิบอมต้องขบกรามจนแน่น ภาพตรงหน้ามันกระตุ้นอารมณ์ของเขามากจริง ๆ แก่นกายแกร่งชักจะแข็งขืนมากขึ้นทุกที ยิ่งมันเสียดสีกับเนื้อผ้าก็ยิ่งทำให้อารมณ์ของคิบอมปะทุสูงยิ่งขึ้น
...เล่นมาช่วยตัวเองกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้...
...ใครทนไหวก็ไม่ใช่คนแล้วครับ!...
“อ๊า...คิบอม อย่าทำผมสิ” คำพูดที่ไม่ได้สัมพันธ์กับสิ่งที่เป็นจริงเลยสักนิด แต่มันก็ทำให้คิบอมยิ่งเตลิดเข้าไปใหญ่ ตอนนี้ทงเฮกำลังจินตนาการว่าเขาเป็นคนทำเหรอเนี่ย เสียงครางหวานหูเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ แก่นกายเล็กที่เริ่มแข็งขืนขึ้น และเริ่มมีน้ำใส ๆ บริเวณปลายยอด มันชวนให้คิบอมอยากจะลิ้มลองมันเสียเหลือเกิน
มือหยาบกำจนแน่นทั้งสองข้าง พยายามที่จะแก้เชือกที่มัดอยู่นี้ออกไปให้พ้น ๆ เพื่อที่จะไปทำให้คำพูดของทงเฮเป็นจริงไปซะเลย แต่ก็ทำไม่ได้ ร่างสูงต้องพยายามอย่างมากที่จะข่มอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้
แต่เหมือนกับทงเฮจะพยายามกลั่นแกล้งเขาเสียเหลือเกิน เมื่อนิ้วเรียวของมืออีกข้างหนึ่งถูกส่งเข้าไปในโพรงปากนุ่ม นิ้วเรียวถูกดูดเลียจนเปียกชุ่ม ก่อนจะเลื่อนลงไปถูไถที่บริเวณช่องทางสีชมพูสวยไปมา และสอดนิ้วเข้าไปช้า ๆ
“อื้อ!! อ๊ะ!! คิบอม...ฉันเจ็บ...” เสียงแหบหวานพูด ด้านหน้าแก่นกายก็ยังคงถูกรูดขึ้นลง ด้านหลังช่องทางก็ถูกนิ้วเรียวสอดเข้าออกอย่างช้า ๆ และค่อย ๆ เพิ่มจำนวนนิ้วมากขึ้นตามลำดับ บางทีนิ้วไปโดนจุดกระสัน ทงเฮก็ปล่อยเสียงครางหวานมายั่วอารมณ์ของคิบอมให้จนแทบจะเป็นบ้า
แก่นกายแกร่งแข็งขืนดุนดันขึ้นจนเห็นได้ชัด ทงเฮค่อย ๆ ปรือตาขึ้น มือทั้งสองยังคงทำหน้าที่เป็นอย่างดี ดวงตากลมโตเห็นอาการของร่างสูงก็ชักจะเริ่มสงสาร เพราะตอนนี้เขาแกล้งคิบอมมาเป็นเวลานานพอสมควร ตอนนี้คิบอมคงจะทรมานสุด ๆ แล้วล่ะ
มือทั้งสองหยุดทำหน้าที่ นิ้วเรียวที่อยู่ในช่องทางด้านหลังถูกดึงออก เผยให้เห็นผนังด้านในที่กำลังเต้นตุบ รอสิ่งที่ใหญ๋กว่านิ้วมือมาเติมเต็ม แก่นกายตั้งชันขึ้นด้วยแรงอารมณ์ น้ำใส ๆ ไหลเยิ้มจากปลายยอด ใบหน้ามนซับสีระเรื่อ และประปรายไปด้วยหยาดเหงื่อ ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่มากยิ่งขึ้น
ภาพตรงหน้าทำให้คิบอมต้องแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก กลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากลำบาก ขบกรามแน่นเพราะอารมณ์ที่มันสูงเสียเหลือเกิน ร่างเล็กของทงเฮรวบรวมกำลังไปแกะเชือกที่มัดข้อมือทั้งสองของคิบอมออก และทันทีที่เชือกหลุด คิบอมก็จัดการอุ้มร่างของทงเฮวางลงบนโต๊ะทำงานอย่างรวดเร็ว
มือหยาบจัดการปลดกางเกงของตัวเองออกอย่างชำนาญ จมูกโด่งได้รูปฝังตัวลงบนแก้มใส ประทับจูบลึกล้ำให้อย่างไม่หยุดหย่อน ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปอย่างไม่เบื่อ ความหอมหวานที่ต้องการมากขึ้นเรื่อย ๆ มือหยาบลูบผ่านผิวเนียนตามสัดส่วนโค้งเว้าอย่างมันส์มือ ริมฝีปากอวบอิ่มผละออก เปิดโอกาสให้ร่างด้านล่างมีโอกาสได้หายใจ
“ฮึก....อา....อ๊ะ....” ปุ่มไตสีชมพูถูกฟันคมขบกัด ดึง ดูดดุนอย่างสนุกสนาน จนมันแข็งเป็นไตทั้งสองข้าง มือหยาบเลื่อนมาลูบผ่านขาอ่อนด้านในให้ร่างเล็กได้เสียวเล่น เขาอยากจะเล้าโลมร่างเล็กให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้เขาเก็บอารมณ์ของเขาต่อไปไม่ไหวแล้ว!!
คิบอมจัดการจับทงเฮนอนตะแคง ดวงตากลมโตมองมาที่คิบอมด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ยิ่งทำให้คิบอมมีความอดทนต่ำลงทุกที ขาเรียวถูกยกขึ้นพาดบ่า เผยให้เห็นช่องทางสวยที่กำลังตอดรัดอย่างรุนแรง และตามด้วยแก่นกายของร่างสูงที่สอดเข้าไปในช่องทางทีเดียวจนมิดด้าม
“อ๊าาาา!!!!!”
ท่านี้ทำให้แก่นกายแทรกเข้ามาได้ลึกจนทงเฮแทบจุก ช่องทางตอดรัดแน่นจนคิบอมต้องครางต่ำในคออย่างเสียวซ่าน คิบอมโน้มตัวลงไปแลกจุมพิตกับทงเฮเพื่อเป็นการผ่อนคลาย พร้อม ๆ กับที่เขาค่อย ๆ ขยับสะโพกอย่างช้า สั้น ๆ แต่หนักหน่วง
“อื้ม...อื้อ...”
เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมา เมื่อเห็นว่าช่องทางสวยนั้นรับแก่นกายของร่างสูงได้พร้อมแล้ว สะโพกแกร่งก็จัดการซอยถี่อย่างรวดเร็ว เสียงหวีดร้องหวานดังออกมาจากร่างเล็ก มันยิ่งเรียกอารมณ์ของคิบอมให้มากยิ่งขึ้นไปอีก ร่างเล็กไหวไปตามแรงกระแทกที่รุนแรงของร่างสูง แก่นกายสอดเข้าไปให้ลึกที่สุด เพื่อระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมานาน
“อ๊า!! อ๊า ๆ...อ๊ะ....คิบอม...มัน...ใหญ่เกินไปแล้วนะ”
แก่นกายที่ทั้งใหญ่และยาวกระแทกกระทั้นเข้าหาร่างเล็กจนร่างเล็กรู้สึกจุก แต่คิบอมกลับภูมิใจเสียมากกว่า ยิ่งได้ยินแบบนั้นสะโพกแกร่งก็ยิ่งขยับเร็วและแรงมากยิ่งขึ้น พอสอดเข้าไปหา ช่องทางสวยก็เปิดรับราวกับเชิญชวน พอถอนแก่นกายจนเกือบจะหลุด ช่องทางสวยก็ตอดรัดแน่นราวกับไม่อยากจะให้ออก มันทำให้คิบอมยิ่งต้องการร่างนี้มากยิ่งขึ้นจนไม่อาจจะห้ามใจไว้ได้
“อา....ข้างในตัวนายมันอุ่นมากเลยล่ะ ทงเฮ” สะโพกแกร่งเร่งจังหวะให้เร็วยิ่งขึ้นจนทงเฮปรับตัวตามแทบไม่ทัน ท่านี้มันทำให้แก่นกายของคิบอมสอดเข้ามาได้ลึกกว่าปกติ แก่นกายแกร่งเสียดสีกับผนังนุ่ม สร้างความเสียวซ่านให้ทงเฮเป็นอย่างมาก ยิ่งพอโดนจุดกระสัน เสียงหวีดร้องหวานก็ยิ่งดังมากขึ้นกว่าเดิม
“อื้ม...อ๊า!...อ๊ะ ๆ....อา....บอม....”
“ทงเฮ...ชอบมั้ย?”
เสียงทุ้มต่ำถาม พร้อมกับกระแทกแก่นกายไปยังจุดเสียวของร่างบางแบบไม่ยั้ง ทั้งเร็ว รุนแรง และลึกที่สุด เสียงครางหวานหวีดร้องด้วยความเสียวซ่านระคนสุขสม แก่นกายแข็งขืน และเริ่มมีน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเล็กน้อย
“อะ...ชอบ...ชอบมาก”
ผนังอ่อนนุ่มตอดรัดถี่และแน่นมากยิ่งขึ้น เป็นสัญญาณให้คิบอมรู้ว่า ทงเฮใกล้จะถึงแล้ว คิบอมเลยจัดการกระแทกแก่นกายให้เร็วยิ่งกว่าเดิม ร่างเล็กไหวไปตามแรงกระแทกที่รุนแรงนั่น เสียงครางของทั้งสองดังก้องไปทั้งห้อง และอบอวลไปด้วยกลิ่นกรุ่นของคนทั้งสอง
“อ๊ะ...บอม...มันลึก....ลึกมาก...”
“อา....ของนายนี่มัน....แน่นชะมัดเลย”
“ไม่...ไม่ไหวแล้ว....คิบอม....”
ทงเฮพูดเสียงสั่น ความเสียวซ่านจากช่องทางด้านหลังมันมีมากจนเขาแทบจะรับไม่ไหว มันรู้สึกดีจนเขาแทบกระอัก แก่นกายเริ่มมีน้ำสีขาวขุ่นออกมาเยอะกว่าเดิม คิบอมกระแทกแก่นกายไปอีกไม่กี่ครั้ง ทั้งสองคนก็ปลดปล่อยอารมณ์ที่กักเก็บไว้ออกมาทั้งหมดพร้อมกัน
“อ๊ะ....อ๊า!!!!!”
“อื้มมม....”
ทงเฮปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเลอะหน้าท้องของตัวเอง และโต๊ะทำงาน ช่องทางสวยตอดรัดแก่นกายไว้แน่น จนคิบอมฉีดน้ำขาวขุ่นเข้าไปในตัวของทงเฮ จนร่างเล็กรู้สึกเสียวที่ท้องน้อย ทั้งสองต่างหอบหายใจกันทั้งคู่ เนื่องจากกิจกรรมที่แสนเร่าร้อนที่เพิ่งมาหมาด ๆ
“คะ...คิบอม....ชอบของขวัญของฉันมั้ย?”
“อื้ม....ชอบมาก”
คิบอมจัดการให้ทงเฮอยู่ในท่านอนหงาย โดยที่เขายังไม่ได้ถอนแก่นกายออก ริมฝีปากอวบอิ่มพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวานด้วยความรักใคร่ ทงเฮยังคงเหนื่อยไม่หาย แต่จู่ ๆ ร่างเล็กก็พูดโพล่งขึ้นมาซะเฉย ๆ
“ฉันรักคิบอมนะ”
ร่างสูงหยุดการกระทำทุกอย่าง ผละริมฝีปากออก และเปลี่ยนมาเป็นจ้องมองใบหน้าหวาน ที่ตอนนี้กำลังซับสีระเรื่อ ดวงตากลมโตพยายามที่จะหลบหน้าจากคนด้านบน ริมฝีปากบางที่เชิดขึ้นนิด ๆ อาการเขินน่ารัก ๆ แบบนี้ มันยิ่งทำให้คิบอมเกิดอาการห้ามใจไม่อยู่ซะแล้วสิ
“อ๊ะ! คิบอม จะทำอะไรน่ะ?”
“ทำรักไง ^ ^+”
“ห๊ะ! มะ...ไม่เอานะ! อ๊า......!”
และแล้ว...กิจกรรมทำรักก็ยังไม่จบลงง่าย ๆ เพราะความอดทนต่ำของคิบอม แต่ทั้งสองก็รู้สึกมีความสุขมากที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยทีเดียว โดยเฉพาะคิบอม ที่ได้รับของขวัญสุดพิเศษในวันเกิดแบบนี้...มันคงจะเป็นความทรงจำที่เขาลืมไม่ลงเลยทีเดียว
...เห็นมั้ยครับ
เครื่องเกม PS3...ซีดีเพลงรักอะไรพวกนั้นน่ะ
ผมไม่อยากได้หรอก...
ได้ ‘ของขวัญที่มีชีวิต’ มันดีกว่ากันเยอะ...
คุณว่ามั้ยครับ?...
THE END >///<
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น