บทความนี้อาจจะมีฉาก อีโรติก บ้างนะฮะ โปรดใช้จินตนาการในการรับชม ถ้าไม่ชอบก็ปิดหน้านี้ซะ ก๊อปได้นะแต่ให้เครดิตด้วย
Title: Sick [NC-18]
Paring: Yunho x Yuchun [2U]
Author: ~#DN_LoveR#~
Author Note: เบลล์กลับมาแว้ววววว โฮกกก ไม่ได้แต่งฟิคนานมว๊าก~ คิดถึงฟิค+คนอ่านโคตร ๆ T^T (รู้สึกจะไม่ได้แปะฟิคเรื่องใหม่เลยเกือบ ๆ จะครึ่งปีแล้ว =_=”) แปะฟิคเรื่องนี้ฉลองชีวิตม.ปลายละกันเนอะ เริ่มต้นชีวิตม.4นี้อยากจะบ้าตายจริง ๆ เรียนสายวิทย์คณิต ไม่นึกเลยว่ามันจะเรียนหนักเยี่ยงนี้ โฮฮฮฮฮ T[]T!! (กัดผ้าเช็ดหน้าน้ำตาไหลพราก) โฮก~ รู้ซึ้งถึงคำว่า “งานเข้า” ก็ครั้งนี้ครั้งแรกนี่ล่ะ (ปาร์คจ๋า มาช่วยเค้าหน่อยจิ~) พูดถึงเรื่องฟิคสักหน่อยละกันเนอะ นี้ก็เป็นครั้งแรกที่เบลล์แต่งทูยูอ่ะ ไม่รู้ว่าจะออกมาดีรึเปล่า แต่อยากแปะประเดิม เพราะรู้สึกในบ้านจะไม่มีใครแปะคู่นี้เลย -w- เอาล่ะ ไม่พูดมากดีกว่า เชิญอ่านฟิค+ติชมกันได้ตามสบายเลยค่า~ (ขอบคุณเนื้อเพลงและความหมายเพลง On & On จาก koreasarang ด้วยนะคะ ขอเอามาใช้ในฟิคนิดนึง อิอิ)
*คำเตือน* อย่าคิดจะหาสาระจากฟิคเรื่องนี้นะคะ - -“ ส่วนใครที่รับฉากเรทแรง ๆ ไม่ค่อยได้อย่าอ่านนะคะ~ เพราะฉากเรทที่เบลล์แต่งส่วนใหญ่มันจะ...(ใครเคยอ่านก็คงจะรู้กันเนอะ =///=)
ปล. ถ้าอ่านแล้วงง ๆ ก็บอกได้นะคะ ไม่ได้แต่งฟิคนาน ฝีมือตก =_=”
ปล.2 ถึงจะเป็น SF แต่ก็ยาวนะเออ =w=;;
+:+:+:+:+:+:+ Sick +:+:+:+:+:+:+
เวลาที่คนที่คุณรักไม่สบาย...
คุณคิดว่าควรจะดูแลเขาแบบไหนกันดีครับ?...
.
.
.
.
“อื้ม...”
ร่างโปร่งที่ขดตัวอยู่ภายใต้ผ้านวมผืนนุ่มขยับไปมาเบา ๆ เปลือกตาบางที่บดบังดวงตามีเสน่ห์อยู่นั้นค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ ร่างโปร่งขยับตัวเป็นนอนง่ายพร้อมกับสะบัดผ้าห่มที่คลุมปิดหัวอยู่ให้มากองอยู่ที่หน้าอก หลังมือเรียวถูกใช้เป็นที่ขยี้ตาเบา ๆ เพื่อขจัดความงัวเงียที่มีมากให้ลดลงไปบางส่วน
“เช้าแล้ว...เหรอ?”
ยูชอนพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ ห้อง ตอนนี้ในห้องนอนเหลือแต่เขาที่นอนหลับอยู่คนเดียวอย่างสบายใจ ร่างโปร่งเห็นแบบนั้นก็อดที่จะแอบด่าสมาชิกในวงไม่ได้ ทำไมตื่นกันแล้วไม่ยอมปลุกเขาบ้างล่ะเนี่ย ปล่อยให้นอนอยู่คนเดียวแบบนี้มันเหงานะ!
หากแต่เมื่อมองไปสักพัก เขาก็เริ่มจะรู้สึกแปลก ๆ หนังสือที่วางอยู่บนเตียงจุนซูเล่มหนึ่ง เมื่อเขาหันไปมอง เขากลับมองเห็นเป็นหนังสือสองเล่มถูกวางอยู่ซะอย่างนั้น พอหันไปมองหลอดไฟที่อยู่บนเพดานห้อง ภาพที่เห็นก็ไม่ต่างจากที่เขามองหนังสือเล่มนั้นเลยแม้แต่นิด
“อื้อ...ทำไม...ปวดหัวจัง...”
มือเรียวยกขึ้นจับที่ศีรษะ รู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบหัวของเขาจนข้างในมันปวดไปหมด เปลือกตาบางที่เปิดขึ้นในตอนแรกนั้นกลับยกขึ้นได้ยากเสียเหลือเกิน ความเจ็บปวดที่ศีรษะนั้นมีมากจนยูชอนกัดฟันแน่น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนแทบจะกลายเป็นปม แต่ถึงอย่างนั้นยูชอนก็ยังพยายามที่จะลืมตาขึ้นและขยับตัวให้ลุกขึ้นนั่ง
หากแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ง่ายอย่างที่ขึ้น นอกจากความเจ็บปวดที่ศีรษะที่รู้สึกราวกับว่ามีอะไรหนัก ๆ กดทับแล้ว อุณหภูมิในร่างกายที่ร้อนผิดปกตินั้นยิ่งทำให้ความเจ็บปวดในตอนแรกมีมากกว่าเดิมเสียอีก ร่างกายที่ใส่ชุดนอนตัวบางนั้นร้อนราวกับถูกไฟเผา ร่างโปร่งหอบหายใจเพื่อระบายความอึดอัด
“หนะ...หนาว...”
ผ้าห่มผืนนุ่มที่มักจะมอบความอบอุ่นให้กับเขาได้มากมาย ในตอนนี้มันกลับให้ความอบอุ่นเพียงนิดเดียวเท่านั้น ยูชอนดึงผ้าห่มให้คลุมตัวไว้แน่น เพียงแค่ผิวตัวสัมผัสกับอากาศภายในห้องก็รู้สึกหนาวสะท้าน แต่อุณหภูมิภายในตัวมันกลับสูงเสียจนร่างกายแทบละลาย สิ่งที่ขัดแย้งกันนั้นมันทำให้ยูชอนทรมานจนทำอะไรไม่ถูก แถมยังปวดหัวจนขยับตัวไปไหนแทบไม่ได้อีก ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกทรมานหนักกว่าเดิมอีกหลายเท่าเลยทีเดียว
ร่างโปร่งหอบหายใจด้วยความทรมานและเพื่อไล่ความร้อนภายในร่างกายให้ออกไป แม้ว่ามันจะแทบไม่มีผลอะไรเลยแม้แต่นิด รู้สึกมันร้อนไปทั้งตัวแม้แต่ลูกตาก็ยังไม่เว้น ดวงตาที่เริ่มจะปรือปรอยด้วยพิษไข้เหลือบไปมองที่ประตูห้อง อยากจะลุกเดินออกไปเพื่อบอกให้คนอื่น ๆ รู้ หากแต่ร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือ ตอนนี้เขาจึงทำได้แค่เพียงอ้อนวอนขอให้ใครสักคนเดินมาหาเขาเสียที...
...โอย...ทรมานชะมัด...
...พี่แจจุง...จุนซู...ชางมิน...พี่ยุนโฮ...
...พวกนายหายไปไหนกันหมดเนี่ย...
...ใครก็ได้...มาช่วยฉันที...
+:+:+:+:+:+:+ Sick +:+:+:+:+:+:+
สมาชิกที่เหลือผู้ซึ่งไม่ได้รับรู้ถึงสภาพที่น่าสงสารของยูชอนเลยแม้แต่น้อย กำลังนั่งกินข้าวเช้ากันสี่คนด้วยความสบายใจ กินไปคุยไปในยามเช้า นี่แหละสวรรค์เล็ก ๆ ของพวกเราล่ะ
“ทำไมป่านนี้ยูชอนยังไม่ตื่นอีกล่ะเนี่ย?”
แจจุงเปิดประเด็นใหม่กลางโต๊ะอาหาร จุนซูพยักหน้าเห็นด้วยกับแจจุงเพราะเขาก็สงสัยเหมือนกัน ยุนโฮคีบข้าวเข้าปากพลางหันไปมองร่างบางนิ่ง ส่วนชางมินนั้นก็ยังคงคีบกับข้าวแสนอร่อยฝีมือแจจุงเข้าปากไปเรื่อย ๆ แต่หูก็ยังคอยฟังสิ่งที่พี่ ๆ กำลังคุยกันเป็นอย่างดี
“นั่นสิ...สงสัยเพราะวันนี้เป็นวันหยุดละมั้ง ก็เลยขอนอนหลับให้เต็มที่”
ยุนโฮพูดออกความคิดเห็นก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเช้าต่อ คำพูดที่ดูมีเหตุมีผลเหมาะสมของยุนโฮทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่มีข้อโต้แย้ง อาหารแสนอร่อยจากฝีมือคิมแจจุงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดภายในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ใช่ว่ากินกันไม่หมด แต่เพราะเผื่อไว้ให้เพื่อนรักที่ยังหลับสบายได้กินอาหารเช้าซึ่งเป็นมื้อที่สำคัญสำหรับร่างกาย ถ้าไม่ห่วงกันล่ะก็...ป่านนี้อาหารพวกนี้คงจะไปอยู่ในกระเพาะของชางมินจนหมดแล้วล่ะ
“ฮ้า~ อิ่มแล้ว ๆ ยุนโฮ วันนี้ถึงเวรนายล้างจานแล้วนะ”
แจจุงใช้มือลูบหน้าท้องที่ป่องขึ้นมานิด ๆ ไปมา ก่อนจะหันไปสั่งเพื่อนตัวเองให้จัดการเก็บโต๊ะอาหารให้เรียบร้อย ยุนโฮเบ้ปากด้วยความเซ็ง อยากจะโยนไปให้คนอื่นเอางานไปทำแทน แต่เพราะเรื่องล้างจานนี้ทุกคนจะถูกกำหนดไว้แล้วว่าตัวเองจะต้องล้างจานวันไหน ร่างสูงจึงทำได้แค่ลุกขึ้นเก็บจานไปล้างด้วยใบหน้ายับย่น
“เฮ้อ~ ถึงตาฉันล้างแล้วหรอเนี่ย น่าเบื่อชะมัด~”
“ไม่ต้องมาบ่นเลยพี่ยุนโฮ ครั้งที่แล้วผมก็ล้างให้พี่นะ”
จุนซูพูดดักขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ เกิดมาเหมือนหมียังไม่พอยังจะขี้เกียจอีก นี้ถ้าแฟนคลับเห็นสภาพตัวจริงของยูโนว์ยุนโฮคงจะอึ้งกันไม่น้อยเลยทีเดียว พอร่างเล็กพูดดักขึ้นมาแบบนั้น ยุนโฮก็หันมาหัวเราะและยิ้มแห้ง ๆ ให้รุ่นน้องอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นทำท่าทางน่ารักเพื่อเป็นการขอโทษ
“ง่า~ พี่ขอโทษนะจุนซู~ ยกโทษให้พี่น้า~”
เสียงต่ำที่ถูกบีบให้เล็กนั้นอาจจะฟังดูน่ารักในสายตาของคนทั่วไป แต่สำหรับสมาชิกภายในวงแล้ว...มันช่างเป็นเสียงที่ชวนให้เอาฝ่าเท้าของตัวเองลงไปประทับส่วนใดส่วนหนึ่งบนร่างถึก ๆ นั่นสักทีเสียจริง
“พอ ๆ ๆ ไปล้างจานได้แล้วยุนโฮ เดี๋ยวฉันจะออกไปเดินซื้อของสักหน่อยนะ”
แจจุงพูดดักสงครามที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในไม่ช้านี้ เพราะใบหน้าของจุนซูที่ดูขยาดกับท่าทางของลีดเดอร์นั้นทำให้เขารู้ได้เลยว่าจุนซูคงจะรู้สึกอะไรไม่ต่างจากเขานัก ยุนโฮถูกร่างบางใช้มือดันหลังให้เดินเอาจานไปล้างให้เรียบร้อย พอแจจุงกำลังจะเดินไปหยิบกระเป๋าตัง ร่างสูงก็โอดครวญขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ
“อ้าว~ อะไรกัน งั้นฉันก็ไม่ได้ไปด้วยดิ!”
“เออดิ นายอ่ะอยู่เฝ้ายูชอนไปก่อนเลย ฉันจะไปเดินซื้อของสักหน่อย อุตส่าห์มีวันหยุดแบบนี้สักที~”
“ฉันก็อยากไปเหมือนกันนะ!”
“พี่แจจุง ผมไปด้วยได้ป่ะ? พอดีจะไปหาหนังสือมาอ่านเล่นหน่อย”
เสียงของน้องเล็กขึ้นมาดักการสนทนาของพี่ใหญ่ทั้งสอง แจจุงหันไปมองหน้าชางมินที่นั่งเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาใสซื่อประจำตัว ดวงตากลมที่นิ่งเฉยแต่ดูน่ารักตามแบบฉบับน้องเล็กนั่นทำให้แจจุงตาเป็นประกาย เลือดรักเด็กมันพลุ่งพล่านขึ้นมาซะอย่างนั้น
“โอเค งั้นไปกันเลยชางมิน อ๊า~ ทำไมนายถึงได้น่ารักแบบนี้นะ!”
“อ๊ากกกก ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะพี่แจจุง!!”
แจจุงโผกอดชางมินแน่น พร้อมกับเอาแก้มตัวเองไปถูไถกับแก้มของอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว ชางมินพยายามจะสะบัดแขนเล็ก ๆ นี่ให้ออกไป แต่ดูเหมือนว่าแรงที่มีนั้นมันขัดกับขนาดแขนเล็ก ๆ นี่ราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว
“จะไปซื้อของกันหรอ? ฉันไปด้วย~ ฉันจะไปซื้อเสื้อกล้ามเพิ่มสักหน่อย”
จุนซูบอกชางมินกับแจจุงที่กำลังฟัดกันอยู่เสียงดังพอประมาณ ทำให้ทั้งสองสงบศึกชั่วคราวและหันไปพยักหน้าตอบรับจุนซูพร้อมกัน ทันทีที่ตกลงกันเรียบร้อย ทั้งสามก็พร้อมใจกันเดินไปหยิบกระเป๋าตังของตัวเองอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ยุนโฮยืนเอ๋ออยู่คนเดียวที่บริเวณโต๊ะอาหารภายในบ้าน
“อ้าว เฮ้ย!? นี้ทิ้งฉันกันเลยหรอเนี่ย!!”
“ไม่ได้ทิ้งซะหน่อย นายก็อยู่กับยูชอนนี่ ฝากเฝ้าบ้านให้ดี ๆ ด้วยนะจ้ะที่รัก~”
แจจุงส่งจุ๊บไปให้ยุนโฮด้วยท่าทางน่ารัก ก่อนจะรีบแจ้นออกไปข้างนอกอย่างสบายใจพร้อม ๆ กันกับสองหนุ่มที่เดินโบกมือให้กับลีดเดอร์ด้วยรอยยิ้มสดใส ยุนโฮที่ทำท่าจะเรียกห้ามไว้ไม่ทันจะได้พูดอะไร ทั้งสามก็เดินออกไปข้างนอกกันเสียหมดแล้ว
‘ปัง!’
เสียงปิดประตูนั้นทำให้ยุนโฮต้องยืนค้าง จะเรียกตื้อให้สมาชิกที่เหลืออยู่ที่บ้านด้วยกันมันก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงจิ๊ปากอย่างขัดใจ อุตส่าห์มีวันหยุดทั้งที แทนที่จะได้ออกไปเที่ยวอะไรกับเขาบ้าง สุดท้ายก็ต้องมานั่งจุ้มปุ้กอยู่ที่บ้านเหมือนกับทุก ๆ วัน เฮ้อ~ คนหล่อเซ็งจริง ๆ ครับ
“เฮ้อ~ น่าเบื่อ ๆ ๆ!”
ยุนโฮพูดออกมาอย่างหงุดหงิด มือหยาบยกขึ้นขยี้หัวตัวเองไปมา ริมฝีปากหนาขยับบ่นงุบงิบอยู่คนเดียว พร้อมกับก้าวขาเพื่อที่จะไปล้างจานที่ใช้แล้วให้สะอาดเรียบร้อย แต่ขาเรียวก็ต้องชะงักกึกเมื่อหันไปเห็นอาหารมื้อเช้าที่ยังเหลืออยู่สำหรับอีกคนทานวางอยู่บนโต๊ะ
...เออ...ยูชอนยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนี่นา...
...ป่านนี้ตื่นรึยังนะ...
“ป่านนี้ยูชอนตื่นรึยังนะ...”
ร่างสูงบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับขาเรียวยาวที่ก้าวไปยังห้องนอนของพวกเขาอย่างไม่ช้าไม่เร็ว มือหยาบเลื่อนไปจับที่ลูกบิดประตูห้องนอนก่อนจะจัดการเปิดมันออกช้า ๆ
‘แอ๊ด~...’
ประตูที่ถูกเปิดเบา ๆ เนื่องด้วยกลัวว่าอาจจะไปรบกวนถ้าหากอีกฝ่ายนั้นยังจมอยู่ในห้วงนิทราแสนหวาน ร่างสูงแทรกตัวเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปหาคนที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียงนุ่มพร้อมผ้านวมผืนใหญ่คลุมตัวจนมิด
ยูชอนที่นอนนิ่งอยู่ก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงปิดประตูแผ่วเบา แม้จะเป็นเสียงที่เบามาก ๆ แต่เขากลับดีใจจนแทบบ้า ตอนนี้คงจะมีใครสักคนกำลังเข้ามาภายในห้องนอนแล้ว ร่างโปร่งขยับตัวไปมาหวังที่จะลุกขึ้นเรียกคนที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องเพื่อขอความช่วยเหลือ
หากแต่ร่างกายมันกลับทรยศ ศีรษะที่เจ็บร้าวไปทั่วราวกับถูกของแข็งทุบทำให้เขาแทบจะนอนนิ่งทันทีที่ความทรมานนั่นมันแร่นลิ้วขึ้นมาอีกครั้ง และเพียงแค่ผ้าห่มผืนประจำนี่เลื่อนจนผิวกายสัมผัสกับอากาศภายนอกก็ทำให้เขาหน้าสะท้านจนต้องดึงผ้าห่มกลับขึ้นมาอีกครั้ง
...บ้าเอ๊ย...ทำไมมันถึงทรมานขนาดนี้เนี่ย...
ยุนโฮเดินเข้ามาก็เห็นยูชอนนั้นยังนอนนิ่งอย่างสบายใจ ภาพตรงหน้าทำให้ยุนโฮยักไหล่ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ร่างสูงกำลังจะก้าวขาเดินกลับออกไปยังด้านนอก แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
...เดี๋ยวสิ...
...ถ้าไปล้างจานตอนนี้เลย...เดี๋ยวก็ต้องมาล้างจานของยูชอนทีหลังอีกรอบนะสิ...
...ล้างสองรอบเรอะ?...
...ขี้เกียจว่ะ...ปลุกให้ยูชอนมากินข้าวเช้าให้เสร็จ ๆ ไปเลยดีกว่าแหะ...
“เฮ้ ยูชอน”
ยุนโฮเรียกอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วทันทีที่ตัดสินใจเสร็จ ทันทีที่ยูชอนได้ยินเสียงคนที่เรียกชื่อของเขา ราวกับว่าสวรรค์ได้ประทานความช่วยเหลือมาให้แก่เขา ร่างโปร่งฝืนขยับตัวไปมาให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าเขานั้นตื่นอยู่ แม้ว่าทุกครั้งที่เขาขยับตัวนั้นจะรู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะอยู่บ่อย ๆ ก็ตาม
“ยูชอน ตื่นได้แล้ว ลุกขึ้นมากินข้าวเช้าได้แล้ว”
มือหยาบวางบนขาเรียวที่มีผ้านวมผืนนุ่มคลุมทับอยู่ ก่อนจะออกแรงเขย่าไปมาเพื่อเป็นการปลุก ถึงแม้ว่าจะเป็นแรงเบา ๆ แต่สำหรับยูชอนที่กำลังไข้ขึ้นสูงและปวดหัวหนักนั้นแทบจะตายทั้งเป็นกันเลยทีเดียว
...โอ๊ยยยย!!...
...พี่ยุนโฮ...นี่พี่จะฆ่าผมรึไงเนี่ย!...
“งื้อ...พี่ยุนโฮ...ผม...หนาว...”
ยูชอนแอบสาปแช่งยุนโฮอยู่ในใจที่ไม่เข้าใจสภาพร่างกายของเขาในตอนนี้เอาซะเลย แต่ก็ต้องพยายามบอกให้อีกฝ่ายได้รู้ถึงอาการของเขาในตอนนี้ มันทรมานจนทำอะไรไม่ไหวเลยจริง ๆ แค่อุณหภูมิภายในร่างกายกับอุณหภูมิภายในห้องที่ตีกันนี่ก็ทำให้เขาทรมานหนักพออยู่แล้ว ไหนจะยังมาโดนเขย่าตัวให้ตื่นอีก ในชีวิตของปาร์คยูชอนมันคงจะไม่มีอะไรทรมานมากไปกว่านี้แล้วล่ะ!
“หนาวหรอ?”
คิ้วหนาเลิกขึ้นพร้อมทวนคำของอีกฝ่ายอย่างสงสัย นัยน์ตาคมกรอกตาไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้งเพื่อดูสภาพของห้องในตอนนี้ให้มั่นใจ ตอนนี้แอร์ก็ไม่ได้เปิด แต่จะบอกว่าเพิ่งปิดแอร์ก็คงจะไม่ใช่ เพราะเขานี่ล่ะที่เป็นคนตื่นคนแรกแล้วเดินลากเท้าไปปิดแอร์เสียตั้งแต่รุ่งเช้ากันเลย
...แอร์ก็ไม่ได้เปิด...หน้าต่างก็ไม่ได้เปิด...
...แต่มาบอกว่าหนาวเนี่ยนะ?...
“เฮ้ย ยูชอน นายเป็นอะไรรึเปล่า?”
ยุนโฮรีบเคลื่อนตัวไปดูสีหน้าของคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็วทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติ หากแต่อีกฝ่ายนั้นกลับดึงผ้าห่มมาคลุมไว้เสียจนมิดหัวกันเลย ยุนโฮจัดการดึงผ้าห่มออกอย่างรวดเร็วเพื่อดูอาการของรุ่นน้อง และทันทีที่ผ้าห่มถูกดึงออกเผยให้เห็นร่างของยูชอนนั้นก็ทำให้ยุนโฮต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ
ร่างโปร่งที่กำลังนอนกอดตัวเองอย่างสั่นเทาเพราะความหนาวตามที่เจ้าตัวเป็นคนบอกเองเมื่อครู่นั้นทำให้ใจของยุนโฮกระตุกวูบ ใบหน้าขาวใสอย่างคนสุขภาพดีและริมฝีปากอิ่มสีแดงสดกลับซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ยูชอนนอนหอบหายใจอย่างทรมาน สภาพของรุ่นน้องในตอนนี้มันทำให้ยุนโฮตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก
“ยูชอน! นายเป็นอะไรมากรึเปล่า!?”
ร่างสูงรีบหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงเพื่อดูอาการของยูชอน มือหยาบเลื่อนไปทาบที่หน้าผากมน แต่ก็ต้องชักมือกลับอย่างรวดเร็วเมื่อรับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงผิดปกติของอีกฝ่าย พอเริ่มที่จะตั้งสติได้ ยุนโฮรีบดึงผ้านวมผืนนุ่มขึ้นมาคลุมร่างโปร่งไว้ให้ดีเหมือนเดิม เพราะสภาพร่างกายแบบนี้ถึงจะเป็นอุณหภูมิห้องยูชอนก็คงหนาวเจียนตายอย่างแน่นอน
“พี่ยุนโฮ...ปวดหัว...หนาว...”
ยูชอนพลิกตัวนอนหงายพลางปรือตามองรุ่นพี่ แม้ภาพตรงหน้าจะไม่ค่อยชัดนักแต่เขากลับรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมากที่รู้ว่ามีคนมาอยู่ข้าง ๆ เขาแล้วในตอนนี้ ยุนโฮลูบเรือนผมนุ่มของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา กลัวว่ารุ่นน้องจะเป็นอะไรหนักกว่านี้ เพราะร่างโปร่งนั้นก็มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว ขืนเป็นอะไรหนักขึ้นมาอีก เขาคงจะรู้สึกผิดเป็นอย่างมากเลยล่ะ
“ยูชอน เดี๋ยวฉันไปเอาแผ่นลดไข้มาให้นะ นายนอนพักก่อนนะ สภาพนายตอนนี้คงจะทำอะไรไม่ไหวแน่ ๆ”
ริมฝีปากหนายกยิ้มอ่อนโยน ดวงตาคมที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใยทอดมองคนป่วยนิ่ง ยุนโฮลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ขาเรียวกำลังจะก้าวเดินไปหาแผ่นลดไข้มาให้ยูชอนเพื่อจะบรรเทาอาการในตอนนี้ หากแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขา เสียงของคนป่วยก็ดังดักเขาขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่เอา...พี่ยุนโฮ...อย่าไปนะ...”
ยุนโฮหันไปมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง พร้อมกันกับที่อีกฝ่ายฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว แต่การกระทำแบบนั้นมันกลับส่งผลร้าย ความเจ็บปวดภายในศีรษะโจมตียูชอนอย่างหนักอีกครั้งจนเจ้าตัวต้องล้มลงไปนอนนิ่งอีกครั้ง ยุนโฮใจหายวาบกับภาพตรงหน้า สุดท้ายแล้วร่างสูงก็ต้องย้ายตัวเองกลับไปนั่งยังตำแหน่งเมื่อครู่อีกครั้งจนได้
“ยูชอน! นายทำอะไรของนายน่ะ นายปวดหัวไม่ใช่เหรอ อย่าฝืนตัวเองสิ!”
“ไม่...พี่ยุนโฮ...อย่าไปนะ...”
“ยูชอน ฉันจะ...”
“อย่าไป...ผมไม่อยากอยู่คนเดียว...ผมกลัว...”
มือเรียวจับชายเสื้อยืดของยุนโฮไว้แน่น เสียงสั่นเครือของยูชอนนั้นฟังดูน่าสงสารจับจิต ยิ่งได้รับรู้ถึงความรู้สึกของยูชอนในตอนนี้ ยุนโฮก็ยิ่งรู้สึกผิดหนักยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า เวลาที่คนเราไม่สบายเราก็ย่อมที่จะต้องการใครสักคนที่เรารักมาอยู่เคียงข้างเพื่อคอยดูแลเรา เพราะสภาพร่างกายของเรามันอ่อนแอ กลัวว่าความเจ็บปวดจะทำร้ายเราจนเราไม่อาจจะต่อต้านหรือสู้กับมันได้อีก
...นี่เราปล่อยให้ยูชอนอยู่คนเดียวมากี่ชั่วโมงกันนะ?...
...ยิ่งยูชอนเป็นคนอ่อนไหว...แถมยังขี้เหงาอีก...
...นายคงจะทรมานแล้วก็กลัวมากเลยสินะ...
“ยูชอน นายรอฉันสักแป๊บได้มั้ย? ฉันขอไปเอาแผ่นลดไข้มาให้นายหน่อยเถอะนะ”
“ไม่เอา...ผมกลัว...”
“งั้น...ระหว่างที่ฉันไป ฉันจะร้องเพลงเสียงดัง ๆ นายจะได้รู้ว่าฉันยังอยู่กับนาย โอเคมั้ย?”
ยุนโฮยื่นข้อเสนอ พร้อมส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและออดอ้อนในเวลาเดียวกัน ยูชอนมองใบหน้าของรุ่นพี่นิ่ง ใจนึงก็ไม่อยากจะให้ยุนโฮเดินไปเลยเพราะความกลัวที่กำลังครอบงำจิตใจเขามากขึ้นทุกที ๆ หากแต่น้ำเสียงอ่อนโยนที่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่นนั้นมันทำให้เขารู้สึกเชื่อใจในตัวอีกฝ่ายอย่างประหลาด
“...รีบ ๆ กลับมานะ”
ร่างสูงยกยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำพูดจากริมฝีปากอวบอิ่ม ยุนโฮผละมือพร้อมกับลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ตอนนี้เขาอยากจะรีบวิ่งไปเอาแผ่นลดไข้แล้ววิ่งกลับมาที่นี่อย่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน แววตาที่ยังมีความกลัวอยู่เต็มไปหมดในดวงตากลมนั้นมันทำให้เขารู้สึกว่ายูชอนในตอนนี้ดูอ่อนแอจนต้องมีใครสักคนที่ยืนปกป้องอยู่เคียงข้าง ซึ่งตอนนี้คน ๆ นั้นคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเขา ชอง ยุนโฮ คนนี้นี่ล่ะ...
“오랫동안 기다려왔죠
โอ เรท โต งัน คี ทา รยอ วัท จโย
(ผมรอมานานมากพอแล้ว)
누군가를 그리워했죠 내 곁에 있는 그녀를
นู กุน กา รึล คือ รี วอ เฮท จโย เน คยอ เท อิน นึน คือ นยอ รึล
(ผมโหยหาใครคนนั้น คนที่ยืนอยู่ข้างผม)
My love for you goes on and on and on...
(รักที่ผมมีให้คุณจะคงอยู่ตลอดไป)”
ยุนโฮรีบไปหาแผ่นลดไข้พร้อมกับร้องเพลงด้วยน้ำเสียงทุ้มอันมีเสน่ห์ของตัวเองเสียงดังตามที่ได้สัญญากับยูชอนไว้ แอบกังวลอยู่เล็ก ๆ ว่ายูชอนอาจจะยังกลัวอยู่ แต่ตอนนี้เขาก็คงจะทำได้แค่เพียงร้องเพลงเสียงดัง ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายนั้นมั่นใจว่าเขายังอยู่ดูแลอยู่ใกล้ ๆ ตลอด
ทันทีที่ร่างสูงเดินหายไปจนสายตาของเขาไม่อาจจะมองเห็นได้ ความกลัวมันก็เริ่มโจมตีเขาอย่างช้า ๆ หากแต่เสียงทุ้มนุ่มที่กำลังขับร้องเพลงของพวกเขานั้นมันฟังดูอ่อนโยนจนเขารู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด ราวกับว่าเจ้าของเสียงนั้นกำลังยืนอยู่ข้าง ๆ เขา คอยดูแลเขาอยู่ใกล้ ๆ ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายนั้นไม่ได้ยืนอยู่ด้วยแท้ ๆ
"움직이지 않는 나무처럼
อุม จี กี จี อัน นึน นา มู ชอ รอม
(เหมือนกับต้นไม้ที่อยู่คงที่ไม่ไปไหน)
오랫동안 그대 곁에서 그늘이 되어 줄께요
โอ เรท โต งัน คือ เด คยอ เท ซอ คือ นือ รี ทเว ออ จุล เก โย
(ไม่ว่าวันเวลาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ผมก็ยังคงยืนอยู่ข้างคุณ)
내 사랑은 goes on and on and on
เน ซา รา งึน goes on and on and on
(รักของผมจะคงอยู่ตลอดไป)”
ไม่รู้ว่าเพราะความหมายของเพลงหรือเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจได้มากขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เคยคิดเพียงแค่ว่าเพลงนี้ก็เป็นเพลงที่ไพเราะเพลงหนึ่งที่เขาชอบ แต่ในตอนนี้เพลงนี้มันกลับทำให้เขารู้สึกว่ากำลังได้รับการดูแลและได้รับความรู้สึกห่วงใยจากน้ำเสียงทุ้มนุ่มนั่น...
น้ำเสียงน่าฟังยังคงขับร้องเพลงต่อไปเรื่อย ๆ ในขณะที่คนป่วยก็นอนฟังมันด้วยรอยยิ้มบางเบาที่เผยออกมาตอนไหนเขาก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เปลือกตาสีมุกเลื่อนลงมาปิดดวงตากลมอย่างช้า ๆ จนเขามองไม่เห็นภาพตรงหน้า ตอนนี้ควรจะให้ตัวเองได้นอนพักคงจะดีกว่าปล่อยให้ตัวเองเจอกับความทรมานจากพิษไข้เยอะเลยล่ะ...
...ตอนนี้...เราคงจะไม่เป็นไรแล้วล่ะ...
...มีพี่ยุนโฮคอยอยู่ดูแลเคียงข้างแบบนี้...คงจะปลอดภัยแล้วล่ะนะ...
...ขอบคุณนะครับ...พี่ยุนโฮ...
+:+:+:+:+:+:+ Sick +:+:+:+:+:+:+
ยุนโฮที่เดินไปหาแผ่นลดไข้อยู่ครู่หนึ่งเดินกลับเข้ามาในห้องทั้ง ๆ ที่ยังไม่หยุดร้องเพลง แต่ทันทีที่ดวงตาคมหันไปเห็นคนป่วยเขาก็ต้องรีบหุบปากลงแทบไม่ทัน ยูชอนนอนหลับตาพริ้มพร้อมกับลมหายใจที่ดูจะเร็วผิดปกติเล็กน้อยเนื่องจากพิษไข้ แต่ท่าทางแบบนั้นก็ทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายนั้นได้ปล่อยให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในห้วงนิทราเสียแล้ว
เตียงนุ่มยุบลงเนื่องจากน้ำหนักของร่างสูงที่หย่อนตัวลงนั่ง แผ่นลดไข้ที่อยู่ภายในมือถูกย้ายไปแปะอยู่บนหน้าผากมนเพื่อลดอุณหภูมิของคนป่วยลง ยุนโฮพยายามแปะแผ่นลดไข้อย่างเบามือด้วยกลัวว่าอาจจะทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาได้
ดวงตาคมจดจ้องใบหน้ามนของอีกฝ่ายอย่างพินิจ เปลือกตาสีมุกนั้นปิดบังดวงตากลมสีนิลเอาไว้จนหมด ริมฝีปากอิ่มที่ดูซีดลงเผยอหอบเอาอากาศเข้าไปเนื่องจากหายใจลำบาก ใบหน้าขาวใสที่ติดจะซีดนิด ๆ นั้นทำให้ร่างสูงต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเป็นห่วง
“...อย่าเป็นอะไรไปมากกว่านี่ล่ะ...ฉันเป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย”
ยุนโฮพูดออกมาเบา ๆ ราวกับต้องการจะให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ฝ่ามือหยาบลูบเรือนผมนุ่มแผ่วเบา พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ถูกฉาบไว้บนใบหน้าคม ยุนโฮใช้หลังมือทาบที่แก้มใสก่อนจะเลื่อนไปทาบที่ต้นคอขาวเพื่อเช็คดูว่ายูชอนนั้นไข้ลดลงบ้างหรือไม่ ผลที่ได้ก็ดูจะไม่ต่างจากตอนแรกนัก ทำให้ยุนโฮต้องถอนหายใจออกมาอย่างกังวล
“เป็นไข้แบบนี้จะกินข้าวเช้าที่แจจุงทำไว้ให้ได้เหรอเนี่ย...”
ริมฝีปากหนาเชิดขึ้นเล็กน้อย อาหารมื้อเช้าที่แจจุงทำให้มันอร่อยมาก ๆ ก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่อาหารที่จะเหมาะกับสภาพคนป่วยหนักแบบนี้ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เขาคงจะต้องทำอะไรสักอย่างให้ยูชอนทานสักนิด ไม่อย่างนั้นยูชอนก็คงจะไม่ได้กินยาเพื่อรักษาไข้แน่ ๆ
“เอาว่ะ ไปทำข้าวต้มให้ยูชอนหน่อยละกันเรา”
ร่างสูงตัดสินใจก่อนจะถอนหายใจพรู่ นานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้ทำอาหารให้สมาชิกภายในวงทาน ถึงจะไม่ได้ทำอาหารเก่งเหมือนแจจุง แต่รสชาติอาหารที่เขาทำมันก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไปหรอกนะ
ยุนโฮจ้องมองใบหน้าคนป่วยที่หลับตาพริ้มอีกครั้งหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกกะว่าจะลุกขึ้นไปทำข้าวต้มให้ยูชอนเดี๋ยวนี้เลย แต่พอได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย ภาพเหตุการณ์ที่ยูชอนดึงชายเสื้อของเขาไว้ พร้อมกับพูดและส่งสายตาอ้อนวอนมานั้นมันกลับฉายซ้ำไปมาอยู่ในหัวของร่างสูงไม่ยอมหยุด ยิ่งนึกถึงมันก็ยิ่งทำให้ก้อนเนื้อในอกซ้ายของเขาบีบรัดจนเจ็บไปหมด
เป็นเวลานานแล้วที่ยุนโฮไม่ได้เห็นยูชอนแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะร้องไห้บ่อย แต่ไม่นานนักยูชอนก็จะกลับมาสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนอื่น ๆ เหมือนปกติ พอได้มาเห็นยูชอนเป็นแบบนี้ ราวกับว่าความรู้สึกภายในใจลึก ๆ ของเขามันกำลังก่อตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่แม้แต่เขาเองก็ไม่อาจจะยับยั้งความรู้สึกนั้นไว้ได้เลย
...อยากปกป้อง...
...อยากดูแล...
...อยากจะอยู่เคียงข้างเสมอ...
ไม่รู้ว่าตั้งแต่วันไหนที่เขาเผลอคิดแบบนี้กับยูชอน แต่เขารู้เพียงแค่ว่าตั้งแต่วันที่เขารู้สึกแบบนั้น บางทีเขาก็รู้สึกหึงหวงในตัวยูชอนมากขึ้น แต่เขาก็พยายามที่จะไม่แสดงท่าทางให้ร่างโปร่งได้รับรู้ เพราะเขารู้ดีว่าอาจจะเป็นแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นก็ได้ที่มีความรู้สึกพิเศษแบบนี้ให้กับอีกฝ่าย
มือหยาบปัดผมที่ปรกอยู่ที่หน้าผากมนออก ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากหนาลงไปจุมพิตอย่างแผ่วเบา เป็นเวลาครู่หนึ่งกว่ายุนโฮจะยอมผละริมฝีปากออกจากหน้าผากมนนั่น สัมผัสที่ร่างสูงมอบให้นั้นบางเบาแต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนมากมาย ราวกับต้องการส่งไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงที่ยุนโฮเก็บไว้ในใจตลอดมา
“...หายไข้เร็ว ๆ ล่ะ เดี๋ยวฉันมานะยูชอน”
ยุนโฮลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะทำอาหารเช้าให้สำหรับยูชอนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงทุ้มนุ่มที่ขับร้องเพลงของตัวเองด้วยน้ำเสียงน่าฟังเสียงดังพอสมควร เผื่อว่าระหว่างที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ยูชอนแล้วอีกฝ่ายดันตื่นขึ้นมาซะก่อน ยูชอนจะได้ไม่กังวลว่าไม่มีใครคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ
ยูชอนขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะนอนขดอยู่ในผ้านวมผืนนุ่มอีกครั้ง เปลือกตาสีมุกปรือขึ้นเล็กน้อยแต่ดวงตาของเขาก็ไม่ได้เห็นภาพอะไรชัดเจนมากนัก เพียงแต่เมื่อกี้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสอยู่ที่หน้าผากของเขาครู่หนึ่งในตอนที่เขากำลังหลับอยู่ แม้จะเป็นเพียงแค่สัมผัสที่แผ่วเบา แต่เขากลับรู้สึกดีอย่างประหลาด อยากจะให้สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นมันไม่จางหายไปเลยแม้แต่นิด
...เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นนะ...
...รู้สึกอบอุ่น...จนไม่อยากให้สัมผัสนั้นมันหายไปเลยแหะ...
เสียงทุ้มนุ่มที่ดังมาจากนอกห้องมากระทบกับหูของเขาทำให้ยูชอนยกยิ้มขึ้นบางเบา เปลือกตาสีมุกค่อย ๆ ปิดลงอย่างช้า ๆ อีกครั้ง พร้อมกับใจที่พองโตและโหยหาถึงความรู้สึกอันแสนอบอุ่นที่ตนเพิ่งได้รับมาก่อนหน้านี้
+:+:+:+:+:+:+ Sick +:+:+:+:+:+:+
“เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย”
ยุนโฮพูดออกมาทันทีที่จัดการตักข้าวต้มใส่ถ้วยจนเรียบร้อยแล้ว ถ้วยขนาดพอเหมาะถูกย้ายไปวางบนถาดที่มีแก้วน้ำและยาลดไข้วางไว้อยู่ก่อนหน้านี้ ร่างสูงจัดการยกถาดเดินไปหาคนป่วยที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาหรือยังด้วยรอยยิ้มประจำตัว
...กว่าจะทำเสร็จ...เสียเวลาไปเยอะเหมือนกันแหะ...
ขาเรียวยาวพาร่างสูงมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างเตียงคนป่วยภายในเวลาไม่นาน ยุนโฮหย่อนตัวลงนั่งที่เตียงของจุนซูที่อยู่ใกล้ ๆ กัน ก่อนจะวางถาดลงข้าง ๆ ตัวอย่างแผ่วเบา
...จะปลุกให้ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนดีมั้ยนะ?...
ร่างสูงหันไปมองร่างโปร่งพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตัดสินใจ ก้อนผ้าห่มกลม ๆ ก็เริ่มขยับยุกยิกเป็นสัญญาณว่าอีกฝ่ายคงใกล้จะตื่นแล้ว ยุนโฮจึงนั่งนิ่งรอให้ยูชอนตื่นเองเสียดีกว่า
“อืม...”
เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างช้า ๆ เพื่อปรับสภาพสายตา ดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างงัวเงีย แขนเรียวยกขึ้นเกยบนหน้าผากมนของตัวเองอย่างที่เคยทำในเวลาตื่นนอน แต่สิ่งที่เขากำลังทำอยู่อย่างเช่นปกตินั้นมันทำให้คิ้วเรียวต้องเลิกขึ้นอย่างสงสัย
...ทำไมรู้สึกสบายตัวแปลก ๆ แหะ?...
ยูชอนยกแขนขึ้นแกว่งไปมาเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังนอนอยู่ รู้สึกร่างกายมันเบาขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า อุณหภูมิในร่างกายก็ดูจะลดลงไปเยอะ รู้สึกอากาศภายในห้องนั้นอุ่นกำลังดี ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกนั้นรู้สึกว่ามันหนาวจนแทบจะแช่แข็งเขาได้ง่าย ๆ เลยทีเดียว
...แค่ติดแผ่นลดไข้มันช่วยได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย...
...รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยแหะ...
ท่อนแขนเรียวถูกใช้เป็นที่ดันตัวร่างโปร่งให้ลุกขึ้นนั่ง ผ้านวมผืนนุ่มเลื่อนลงมากองที่หน้าขาเรียว ยูชอนใช้หลังมือขยี้ตาตัวเองเบา ๆ เพราะอาการงัวเงียที่ยังคงหลงเหลืออยู่ แต่ใบหน้าขาวก็ต้องหันไปอีกทาง เมื่อมีเสียงทุ้มที่คุ้นเคยนั้นเอ่ยถามดังอยู่ใกล้ ๆ
“ตื่นแล้วหรอ?”
คำถามที่ไมต้องการคำตอบนั้นทำให้ยูชอนยกยิ้มบางไปให้อีกฝ่าย ยุนโฮยกยิ้มตอบกลับพลางหยิบถาดที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมา ก่อนจะย้ายตัวเองและถาดนั้นไปอยู่ที่เตียงของคนป่วยแทนอย่างรวดเร็ว
“ไข้ลดบ้างรึยังเนี่ย? ขอฉันวัดไข้หน่อยสิ”
ยุนโฮใช้ฝ่ามือทาบลงที่หน้าผากมนเพื่อตรวจเช็คอุณหภูมิร่างกายของร่างโปร่ง ยูชอนยกมือขึ้นมาขยี้ตาอีกครั้ง อาจจะเพราะพิษไข้ที่ยังหลงเหลืออยู่นั้นทำให้ความงัวเงียมันหายไปค่อนข้างมาก แต่การกระทำแบบนั้นมันทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ยูชอนไม่คาดคิด
ทันทีที่เขาเลื่อนมือลง ภาพตรงหน้าที่ยังดูเลือนรางอยู่เล็กน้อยนั้นทำให้เขาพอจะเดาได้ว่าใบหน้าคมของอีกฝ่ายกำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ ยุนโฮแนบหน้าผากตัวเองกับหน้าผากของยูชอนเพื่อวัดไข้อีกครั้ง ร่างโปร่งเบิกตากว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าที่ซีดเล็กน้อยนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อน ๆ อย่างรวดเร็ว
ดวงตาคมที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบนั้นทำให้ยูชอนต้องหลับตาปี๋และเม้มริมฝีปากแน่น เขาไม่เคยเห็นสายตาของยุนโฮในระยะใกล้ถึงขนาดนี้ พอมาเจอเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเกิดความรู้สึกแปลก ๆ เพราะอะไร แต่สายตานั้นมันทำให้เขารู้สึกเขินจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แล้วไหนยังจะลมหายใจของอีกฝ่ายที่รินรดอยู่ใกล้ ๆ จนเขารับรู้ได้นั่นอีก มือเรียวกำผ้านวมผืนนุ่มแน่น ตอนนี้แม้แต่การหายใจเขายังไม่กล้าจะทำเลยด้วยซ้ำ
“อืม~ ไข้ลดลงหน่อยแล้วนี่”
ยุนโฮพูดออกมาโดยที่ยังไม่ได้ผละตัวออก เสียงทุ้มที่ดังอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ยูชอนสะดุ้งเล็กน้อย ฝ่ามือเรียวยิ่งกำผืนผ้านวมแน่นกว่าเดิม ดวงตาคมมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้หลับตาปี๋ไม่กล้าสบตากับเขา ส่งผลให้ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะผละตัวออกมาจากร่างโปร่งที่ใครเห็นก็รู้แน่นอนว่าตอนนี้ยูชอนกำลังเขินรุ่นพี่ของตัวเองมากขนาดไหน
...เฮ้อ...ก็เล่นทำตัวซะน่ารักขนาดนี้...
...แล้วฉันจะตัดใจไม่ให้ชอบนายได้ยังไงเนี่ย...ยูชอน...
“ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า?”
“อะ...เอ่อ...ก็...นิดหน่อย...”
ยูชอนลืมตาขึ้นทันทีที่ยุนโฮผละตัวออก แต่ทันทีที่ดวงตากลมเห็นใบหน้าคม ใบหน้าใสก็หลุบลงต่ำพลางตอบเสียงอู้อี้ แต่เพราะอยู่กันภายในห้องเงียบ ๆ เพียงสองคนจึงทำให้ยุนโฮได้ยินคำตอบของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
“อืม ยังไงก็ดีขึ้นบ้างแล้ว ตอนนี้นายมากินข้าวเช้าก่อนนะยูชอน”
ยุนโฮหันไปหยิบถ้วยข้าวต้มขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ขึ้นมา มือหยาบหยิบช้อนขึ้นตักข้าวต้มขนาดพอดีคำขึ้นมาพลางเป่าเบา ๆ ให้หายร้อน ยูชอนที่เงยหน้าขึ้นมามองเห็นแบบนั้นก็หลบสายตาไปแว่บหนึ่ง ถ้ายุนโฮทำท่าทางแบบนั้นก็เดาได้เลยว่าตอนนี้รุ่นพี่คนนี้คงจะต้องป้อนข้าวต้มให้เขากินอย่างแน่นอน
“ยูชอน อ้าม~”
ยุนโฮอ้าปากกว้างพร้อมพูดเสียงยาน ๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มอย่างเคย พลางเลื่อนช้อนไปใกล้กับริมฝีปากอิ่ม ยูชอนหลุดหัวเราะออกมากับท่าทางของรุ่นพี่ ก่อนที่จะอ้าปากรับอาหารมื้อเช้าคำแรกเข้าไป ร่างโปร่งเคี้ยวหงุบหงับไม่กี่คำก็จัดการกลืนอาหารอ่อน ๆ ลงคออย่างรวดเร็ว
“อะ...อร่อยมั้ย?”
ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนัก ยูชอนสบตากับอีกฝ่ายโดยที่แก้มใสนั้นพองลมขึ้นนิด ๆ ทันทีที่ริมฝีปากอิ่มเริ่มขยับเอื้อนเอ่ย ยุนโฮนั้นดูจะลุ้นในคำตอบของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก
“ก็...พอกินได้ฮะ”
“อ่า...งั้นหรอ”
ยูชอนตอบด้วยรอยยิ้มบาง แต่คำพูดนั้นแทบจะกรีดลงไปที่ใจดวงน้อย ๆ ของยุนโฮซะเป็นแผลเหวอะหวะกันเลยทีเดียว ร่างสูงยิ้มแหย ๆ ก่อนจะตักข้าวต้มให้คนป่วยได้กินต่อ
...สงสัยคงต้องไปพัฒนาฝีมือสักหน่อยแล้วล่ะ...
แต่ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะเลื่อนช้อนป้อนข้าวต้มให้คนป่วย ยูชอนก็หลุดหัวเราะออกมาซะอย่างนั้น ร่างสูงกระพริบตาปริบ ๆ มองอีกฝ่ายที่ยังคงหัวเราะไม่ยอมหยุดด้วยสายตางุนงง แต่ท่าทางแบบนั้นมันยิ่งทำให้ยูชอนหัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“พี่ยุนโฮ ทำไมพี่ทำหน้าแบบนั้นล่ะ ฮะ ๆ ๆ”
“ปะ เปล่าซะหน่อย”
“เมื่อกี้ผมพูดเล่นนะ ข้าวต้มนี้อร่อยมากเลยล่ะ”
ยูชอนพูดโดยที่ยังหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย ยุนโฮที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไปครู่หนึ่งราวกับสมองนั้นมันทำงานช้าผิดปกติ ก่อนจะยกยิ้มกว้างออกมาให้อีกฝ่าย
“เป็นไข้แล้วยังมาแกล้งพี่อีกนะ”
ยุนโฮที่ดูจะดีใจจนเก็บเอาไว้ไม่มิดนั้นทำให้ร่างโปร่งยกยิ้มกว้างเช่นกัน ข้าวต้มที่ร่างสูงลงมือทำด้วยตัวเองค่อย ๆ พร่องลงไปทีละนิด ยูชอนจัดการรับข้าวต้มที่ร่างสูงป้อนให้ลงสู่กระเพาะคำแล้วคำเล่าอย่างเอร็ดอร่อย ทำให้คนที่กำลังป้อนให้อยู่นั้นดูจะดีใจที่ยูชอนชอบอาหารฝีมือของเขา
“เอ้า คำสุดท้ายแล้ว อ้าม~”
ร่างสูงยื่นข้าวต้มคำสุดท้ายไปที่ริมฝีปากอิ่ม พร้อมกับทำท่าทางเหมือนกับตอนที่เขาเริ่มป้อนข้าวต้มให้ยูชอนในตอนแรก ริมฝีปากอิ่มจัดการรับมันไว้อย่างเต็มใจ ก่อนจะยกยิ้มให้รุ่นพี่ราวกับจะบอกว่าอาหารมื้อนี้อร่อยมาก ๆ
“เอาล่ะ คราวนี้ก็ต้องกินยาลดไข้ด้วยนะ”
ยุนโฮพูดในขณะที่หันไปจัดการวางถ้วยลงบนถาด แก้วน้ำกับยาลดไข้ถูกร่างสูงหยิบยื่นไปให้คนป่วยที่นั่งมองมาทางเขานิ่ง ยูชอนจัดการรับมันมาพลางพูดขึ้น
“พี่ยุนโฮ ผมถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรล่ะ?”
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ยูชอนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มเอ่ยถามต่อ
“ตอนที่ผมหลับ พี่ได้ทำอะไรที่หน้าผากผมรึเปล่า?”
ร่างโปร่งถามเสียงนิ่ง ดวงตากลมจดจ้องไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายเป็นการขอคำตอบ ยุนโฮที่ถูกถามชะงักทันทีที่ได้ยินคำถามจากปากของรุ่นน้องคนสนิท คำถามที่ฟังดูจะตอบง่าย ๆ แต่มันกลับทำให้ในใจของเขานั้นมันสับสนยิ่งนัก ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นควรจะตอบออกไปตามตรงหรือจะพูดปฏิเสธยูชอนออกไปดี ยิ่งได้เห็นสายตาที่มองมา มันยิ่งทำให้เขาหนักใจยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าเลยทีเดียว
...ถ้าพูดออกไปตรง ๆ...
...ยูชอนจะรังเกียจฉันรึเปล่านะ?...
...แล้วถ้าฉันไม่บอกออกไป...
...ยูชอนก็คงจะยิ่งสงสัยในตัวฉันมากกว่าเดิมสินะ...
“...เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้นายก่อนนะ”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงพร้อมกับหยิบถาดที่มีถ้วยวางอยู่ ทำราวกับว่าสิ่งที่ยูชอนพูดถามมานั้นไม่ได้ผ่านเข้ามาในโสตประสาทการรับฟังของเขาเลยแม้แต่นิด ขาเรียวยาวก้าวเร็ว ๆ ราวกับกำลังจะต้องการหนีความจริงอะไรบางอย่างที่เจ้าตัวนั้นไม่ต้องการที่จะให้อีกฝ่ายได้รับรู้
ไม่นานนักร่างสูงก็หายเดินออกไปจนดวงตากลมโตไม่สามารถที่จะมองเห็นร่างของรุ่นพี่ได้ ยูชอนนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม ไม่มีการเรียกยื้ออีกฝ่ายให้อยู่กับตน ไม่มีการเอื้อมมือไปรั้งอีกฝ่ายให้นั่งตอบคำถามของตนต่อ ร่างโปร่งไม่ได้ทำอะไรเพื่อเป็นการคาดคั้นเอาคำตอบจากรุ่นพี่คนสนิทเลยแม้แต่นิด
...หากแต่ถ้ายุนโฮลองหันกลับมามองอีกสักนิด...
...ยุนโฮก็คงจะได้เห็นในสิ่งที่ตนเฝ้าปรารถนาจะเห็นมาตลอด...
...ใบหน้าใสที่ถูกฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขเป็นที่สุด...
+:+:+:+:+:+:+ Sick +:+:+:+:+:+:+
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ร่างสูงก็กลับมานั่งอยู่ที่เตียงของคนป่วยเหมือนเดิมอีกครั้ง พร้อมกับขันน้ำขนาดกลางที่มีผ้าขนหนูสีขาวผืนนุ่มขนาดเล็กพาดไว้วางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง มือหยาบจัดการใช้ผ้าผืนนุ่มชุบน้ำพลางบิดให้มีน้ำหมาด ๆ ก่อนจะเลื่อนผ้าผืนนั้นไปสัมผัสกับใบหน้าเนียนใสที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ
ทั้งสองไม่ได้เอ่ยคำพูดใด ๆ ให้หลุดออกมาจากริมฝีปากของตัวเองเลยแม้แต่นิด ยุนโฮในตอนนี้ไม่กล้าที่จะบอกถึงความรู้สึกจริง ๆ ที่มีอยู่ภายในใจนั้นได้แต่นั่งเช็ดตัวให้รุ่นน้องเงียบ ๆ ไม่อยากจะให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้ ไม่อยากจะให้ความสัมพันธ์ที่ดีนี้ต้องพังทลายลงเพราะการพลั้งเผลอของตัวเอง
ร่างสูงที่เห็นตั้งแต่แรกว่ายูชอนนั้นก็นั่งเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรเหมือนกับตนนั้น มันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดและกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่รู้ว่ารุ่นน้องที่เขารักจะสงสัยหรือหวาดระแวงอะไรในตัวเขารึเปล่า แต่เขานั้นก็ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไปตรง ๆ
แต่ยุนโฮนั้นกลับไม่รู้เลยสักนิด ว่าการที่ยูชอนนั่งนิ่งนั้น ความจริงแล้วยูชอนกำลังนั่งมองใบหน้าของรุ่นพี่ตาไม่กระพริบ สำรวจใบหน้าคมที่ดูมีเสน่ห์จนเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอีกฝ่ายนั้นหน้าตาดีมากเพียงใด
ตอนที่ยุนโฮลุกขึ้นเดินหนีไม่ยอมตอบคำถามของเขานั้นมันเป็นเรื่องที่ยูชอนได้คาดการณ์เอาไว้แล้ว คนอย่างชองยุนโฮนั้นถ้าไม่คิดที่จะตอบออกมาตรง ๆ แสดงว่าร่างสูงนั้นจะต้องมีความรู้สึกพิเศษมอบให้กับคน ๆ นั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สมาชิกทุกคนในวงรู้กันหมด พอได้เห็นแบบนั้น มันก็ทำให้เขารู้เลยว่าสัมผัสอันแสนอบอุ่นที่เขาได้รับยามที่เขากำลังโดนพิษไข้ทำร้ายอย่างหนักนั้นมาจากใคร
...เพียงแค่ได้รับรู้แค่นั้น...หัวใจมันก็พองโตขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็น...
ยูชอนค่อย ๆ หลับตาลง เพื่อที่จะให้รับรู้ถึงสัมผัสอันอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใยที่ยุนโฮกำลังมอบให้กับเขาให้มากที่สุด มือหยาบที่กำลังจับผ้าขนหนูผืนนุ่มซับไปตามใบหน้าของเขาอย่างเบามือ ทุก ๆ สัมผัสที่เต็มไปด้วยความห่วงใยนั้นมันทำให้เขาแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว
...รู้สึกดีจนไม่อยากจะให้สัมผัสนี้มันเลือนหายไป...
...อยากจะให้คนที่ชื่อ ชอง ยุนโฮ คอยดูแลอยู่ข้าง ๆ ไปตลอด...
“พี่ยุนโฮ...”
ร่างโปร่งพูดออกมาเบา ๆ ทันทีที่ยุนโฮเช็ดหน้าของเขาเสร็จแล้ว เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะหันไปมองใบหน้าคมที่ตอนนี้กำลังเลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
“มีอะไรเหรอ?”
“...ถึงพี่ไม่ตอบเรื่องเมื่อกี้ แต่ผมก็รู้นะ”
ยูชอนพูดสั้น ๆ ไว้เพียงแค่นั้น หากแต่มันกลับแฝงไว้ด้วยความหมายมากมายที่ยุนโฮก็เข้าใจถึงความหมายนั้นได้เป็นอย่างดี ร่างสูงเม้มริมฝีปากจนกลายเป็นเส้นตรง ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความไม่สบายใจ แต่ถึงอย่างนั้น ยุนโฮก็ไม่ได้คิดที่จะพูดปฏิเสธในสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิด
ร่างสูงนำผ้าขนหนูในมือไปชุบน้ำอีกครั้ง ยูชอนหันไปมองรุ่นพี่ที่ยังคงเอาแต่นั่งดูแลเขาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่ถ้าไม่สังเกตดี ๆ ก็คงจะไม่มีโอกาสได้เห็น และยูชอนก็ปล่อยให้ยุนโฮเริ่มใช้ผ้าขนหนูเช็ดที่แขนของเขาต่อ ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“แต่ผมก็...ไม่ได้รังเกียจพี่นะ”
มือหยาบที่กำลังเช็ดแขนเรียวชะงัก ใบหน้าคมเงยขึ้นสบตากับดวงตากลมที่เบือนหนีไปอีกทาง ริมฝีปากอิ่มเชิดขึ้นเล็กน้อยพอน่ารัก ใบหน้าใสที่ซีดลงเล็กน้อยนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อน่าดูยิ่งนัก ดวงตาคมกระพริบปริบ ๆ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินเลยสักนิด แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเขานั้นมันกลับทำให้เขาดีใจจนหัวใจพองโตจนคับอกไปหมด
...ดีจัง...ที่ยูชอนไม่ได้เกลียด...
ยุนโฮไม่ได้พูดอะไรออกมา มีแต่ริมฝีปากหนาที่ยกยิ้มกว้างให้รุ่นน้องเป็นการตอบกลับ รอยยิ้มที่ดูราวกับจะเป็นการขอบคุณนั้นมันทำให้ยูชอนต้องเบือนหน้าหนีอีกครั้ง แค่เห็นใบหน้าคมที่ดูมีความสุขนั้นมันก็ทำให้เขาดีใจอย่างบอกไม่ถูก
และก็เป็นอีกครั้งที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่ทั้ง ๆ ที่เป็นอย่างนั้น บรรยากาศระหว่างทั้งสองกลับแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ความอึดอัดและความกังวลที่อยู่ภายในตัวร่างสูงมันไม่มีอีกแล้ว มันมีแต่ความสุขและความดีใจที่แทรกเข้ามาแทนที่จนทำให้บรรยากาศรอบ ๆ นั้นดูอบอุ่นอย่างประหลาด
ยูชอนนั่งอมยิ้มพลางมองใบหน้ายุนโฮนิ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมใบหน้าคมนี้ถึงได้ดึงดูดสายตาของเขาได้มากขนาดนี้ ดวงตาคมที่ดูมุ่งมั่นหากแต่ก็แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนอยู่ภายใน จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าเรียวเล็ก คิ้วหนาที่เข้ากับใบหน้าคมได้เป็นอย่างดี ทุก ๆ อย่างที่อยู่บนใบหน้าคมนั้นดูลงตัวจนมีเสน่ห์น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
...ชอบ...รึไง?...
...หรือว่า...แค่ชอบมันยังน้อยไปรึเปล่านะ?...
“...ยูชอน...เอ่อ...”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียกให้สติของยูชอนกลับมาอีกครั้ง ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองรุ่นพี่ด้วยสายตาที่แสดงถึงความสงสัย ยุนโฮยกมือขึ้นเกาหัวทุยของตัวเองแกรก ๆ ด้วยใบหน้าที่ดูจะลำบากใจในเรื่องอะไรสักอย่าง ยิ่งยูชอนเห็นแบบนั้น มันก็ยิ่งทำให้เขาสงสัยว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังจะบอกอะไรกันแน่
“คือ...ถอดเสื้อสิ ฉันจะได้เช็ดตัวให้”
ดวงตาคมเหล่มองไปทางอื่นอย่างเขินอายในสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป ซึ่งก็ไม่ต่างจากคนที่กำลังนั่งฟังอยู่เช่นกัน ใบหน้าใสขึ้นสีระเรื่อทันทีที่ได้ยินคำพูดจากร่างสูง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องเขินที่ตัวเองจะต้องถอดเสื้อต่อหน้ายุนโฮ ทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนเขาก็ถอดเสื้อเดินว่อนไปมาในบ้านแบบไม่เคยใส่ใจในเรื่องนี้อยู่แล้ว
...ก็ผู้ชายเหมือนกัน...จะอายไปทำไม?...
มือเรียวขาวยกขึ้นปลดกระดุมชุดนอนออกอย่างไม่เร่งรีบ ยุนโฮที่เห็นว่ารุ่นน้องนั้นกำลังปลดกระดุมออกนั้นก็เกิดอาการเขินพิลึก ๆ เวลาที่เห็นแผ่นอกสีขาวน้ำนมที่อยู่ภายใต้ชุดนอนตัวประจำของอีกฝ่ายนั้นมันทำให้เขาใจกระตุก ความรู้สึกแปลก ๆ มันค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ แถมพอยิ่งได้เห็นชัด ๆ มันก็ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายเหนียวอย่างฝืดคอ
ภาพที่ยูชอนกำลังปลดกระดุมเสื้อนั้นมันราวกับเป็นภาพสโลว์โมวชั่นสำหรับร่างสูงยิ่งนัก ยิ่งได้เห็น หัวใจมันก็ยิ่งเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่ และทันทีที่ชุดนอนนั้นถูกถอดออกจากเรือนร่างโปร่งบาง เผยให้เห็นเนื้อหนังที่อยู่ภายใต้ร่มผ้า ร่างสูงก็เม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาคมไม่อาจจะละสายตาไปจากร่างของคนตรงหน้าได้เลยแม้แต่นิด
เรือนร่างโปร่งบางที่ขาวเนียน ช่วงกระดูกไหปลาร้าที่สวยได้รูปที่เจ้าตัวภูมิใจนักภูมิใจหนาช่างดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก ท่อนแขนเรียวที่มีกล้ามเล็กน้อยแต่มันก็ยังดูเล็กกว่าท่อนแขนของเขาหลายเท่า แต่สิ่งที่เรียกความสนใจให้เขามากที่สุดก็คงจะเป็นปุ่มสีชมพูสองปุ่มที่ประดับอยู่บนแผ่นอกขาวเนียนนี่ล่ะ
...ฮะ...โฮกกกกกก...
...ชองยุนโฮใกล้ตายแล้วครับงานนี้...
...อยาก...อยากจะสัมผัสเรือนร่างตรงหน้าใจจะขาด...
...ทำไงดี...ทำไงดีเนี่ยยยยย!!...
ร่างสูงสะบัดหัวไปมาอย่างแรงสองสามที ก่อนจะหันหน้าหนีไม่ให้ยูชอนเห็นใบหน้าของตัวเองในตอนนี้ ร่างโปร่งกระพริบตาปริบ ๆ มองรุ่นพี่ที่แสดงพฤติกรรมแปลก ๆ ด้วยสายตางุนงง โดยที่เขานั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ยุนโฮนั้นกำลังหันไปสูดหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อไล่ความคิดอกุศลให้ออกไปจากหัว...ถึงแม้ว่ามันจะช่วยได้แค่นิดเดียวเองก็เถอะนะ...
พอตั้งสติได้แล้ว ยุนโฮก็ตัดสินใจหันกลับมาอีกครั้ง ทันทีดวงตาคมได้เห็นผิวขาวเนียนของยูชอน มือหยาบที่ถือผ้าขนหนูอยู่แทบจะสั่นเป็นเจ้าเข้า ร่างสูงพยายามควบคุมให้มันสั่นน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะเลื่อนมือหยาบไปเช็ดตัวให้กับรุ่นน้องที่เป็นไข้ต่อให้เสร็จเรียบร้อย
แต่ใช่ว่าจะมีแต่ยุนโฮเพียงคนเดียวที่เขินกับสถานการณ์ในตอนนี้ ยูชอนนั้นก็แทบจะไม่ต่างอะไรกันนัก ก็ต้องมานั่งเปลือยท่อนบนให้อีกฝ่ายมานั่งเช็ดตัวแบบนี้ เป็นใครจะไม่นึกเขินกันบ้างล่ะเนี่ย
ยุนโฮค่อย ๆ เช็ดไล่มาตั้งแต่ช่วงหัวไหล่มน ก่อนจะค่อย ๆ ลงมาเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณแผ่นอกสีน้ำนม ผ้าขนหนูนิ่มลากผ่านปุ่มสีชมพูที่ดูเย้ายวนอย่างช้า ๆ เสียงครางอือในลำคอสวยดังเล็ดลอดออกมาแผ่วเบา แต่เพียงแค่นั้นมันก็ทำให้ยุนโฮเกิดอาการขนลุกเกรียวได้ไม่ยาก
...สะ...เสียงหวานชะมัด!!...
...ยูชอน...นายอย่าทำเสียงแบบนั้นได้มั้ย?...
...ไม่งั้นวันนี้นายไม่รอดจากเงื้อมมือฉันแน่ยูชอนเอ๋ย...
ยุนโฮขุดประโยคนู่นนี่ที่จะทำให้ใจสงบลงได้ขึ้นมาท่องในใจซ้ำไปซ้ำมา แต่พอได้เห็นหน้าท้องขาวเนียนปุ๊บ ตบะที่เคยมีนั้นมันแตกสลายไปแบบไม่เหลือซากแทบจะทันที ปฏิกิริยาของร่างโปร่งนั้นมันยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาทีละนิด ๆ มือหยาบจัดการลากผ้าขนหนูมาเช็ดที่บริเวณหน้าท้องเป็นส่วนต่อไป ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้สติของยุนโฮนั้นใกล้จะแตกเสียแล้ว
“อื้ม...”
.
.
.
‘ปึ้ด!’
เสียงเส้นความอดทนของยุนโฮขาดสะบั้นเมื่อได้ยินเสียงครางเครือจากยูชอน ความอดทนที่เคยมีมันไม่เหลืออยู่อีกต่อไป มือหยาบปล่อยผ้าขนหนูทิ้งไปราวกับมันเป็นสิ่งไร้ค่า นิ้วเรียวตรงเข้าบดขยี้ปุ่มสีชมพูที่นุ่มนิ่มไม่ต่างจากผ้าขนหนูผืนนั้นนักในทันที
“อ๊ะ! พี่ยุ...!”
ยังไม่ทันทียูชอนจะได้พูดท้วง ริมฝีปากอิ่มก็ถูกริมฝีปากหนาประกบปิดปากอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากนุ่มที่เปิดออกด้วยความตกใจในทันที ก่อนที่ร่างสูงจะกดให้ร่างโปร่งนอนราบไปกับเตียงนุ่ม พร้อมกับย้ายให้ตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมอีกฝ่าย โดยที่ริมฝีปากนั้นก็ยังคงไม่ละไปจากริมฝีปากอิ่มสีแดงสด
ร่างโปร่งพยายามที่จะดิ้นหนีตามสัญชาตญาณ หากแต่มือหยาบกลับจับข้อมือเรียวทั้งสองรวบไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว ยูชอนจึงไม่อาจทำอะไรได้เลยนอกจากบิดตัวไปมาเพียงเท่านั้น
ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากนุ่มที่เขาปรารถนาจะลิ้มรสชาติของมันมานานหลายปี ความหอมหวานที่ได้ลิ้มลองเป็นครั้งแรกนั้นมันทำให้ยุนโฮจมดิ่งไปกับความต้องการที่ก่อตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ลิ้นร้อนควานสำรวจไปทั่ว ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนก็ช่างหอมหวานเกินกว่าจะให้เขาถอดถอนการจูบในครั้งนี้ออกมาได้
ยูชอนหลับตาปี๋ทันทีที่เห็นว่าดวงตาคมของอีกฝ่ายนั้นอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนเท่านั้น ดวงตาคมนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายจนเขาไม่กล้าที่จะสบตา แล้วไหนจะจูบที่เขาไม่ทันตั้งตัวนี่อีก รับรู้ได้เลยว่าตอนนี้ลิ้นร้อนกำลังลากผ่านเพดานปากของเขาอย่างช้า ๆ จนเขารู้สึกเสียว และดูเหมือนว่าในตอนนี้ลิ้นร้อนมันกำลังเริ่มมาสนใจกับลิ้นเล็กของเขาที่กำลังพยายามหลบหนีอยู่เสียแล้ว
ไม่รอช้า ยุนโฮจัดการตรงเข้าไปโจมตีเป้าหมายที่เล็งไว้ในทันที เพียงแค่ลิ้นของเขาสัมผัสกับลิ้นของอีกฝ่าย ยูชอนก็สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ปฏิกิริยาที่แสนน่ารักและบริสุทธิ์นั้นมันทำให้ยุนโฮยิ้มกริ่มอยู่ในใจ อดไม่ได้ที่จะจู่โจมลิ้นเล็กที่แสนหอมหวานนั่นตามความต้องการของตัวเองเพื่อดูปฏิกิริยาอันแสนน่ารักนั่นอีกครั้ง
สุดท้ายลิ้นเล็กก็ต้องยอมจำนนให้กับลิ้นร้อนที่บุกรุกเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน การจูบที่ใช้เวลานานพอสมควรนั้นแทบจะทำให้ยูชอนหมดแรง แรงดิ้นที่เคยมีนั้นมันเหือดหายไปเพราะสัมผัสที่แสนวาบหวิวที่ร่างสูงมอบมาให้ จนกระทั่งมีเสียงครางอือประท้วงดังออกมาจากลำคอสวย ยุนโฮถึงจะยอมผละริมฝีปากออกอย่างช้า ๆ แต่ดวงตาคมก็ยังคงจ้องมองริมฝีปากอิ่มสีแดงสดที่บวมเจ่อที่ตนเองเพิ่งจะลิ้มลองไปนั้นอย่างเสียดายอยู่ลึก ๆ
“พะ...พี่...”
“ขอโทษนะยูชอน แต่พี่ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ”
ยุนโฮพูดออกมาตามที่ตัวเองรู้สึกโดยไม่ปิดบัง ยูชอนที่ถูกมือหยาบกดช่วงหัวไหล่ไว้หน้าซับสีเลือดทันทีที่ได้ยินคำพูดประโยคนั้น ยิ่งเมื่อได้สบตากับดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความต้องการและความรู้สึกมากมายนั้นมันราวกับเป็นสิ่งที่จะสะกดไว้ไม่ให้เขามีแรงใด ๆ มาใช้ในการต่อต้านอีกฝ่ายได้เลย
ทั้งสองสบตานิ่งกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จมูกโด่งได้รูปจะลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นประจำตัวของยูชอนที่มันราวกับเป็นสิ่งที่ดึงดูดให้เขาไม่อาจถอนตัวออกมาได้ ร่างโปร่งหดคอหนีทันทีที่ได้รับถึงสัมผัสนั่น หากแต่ก็ไม่อาจจะทำได้ตามที่ตัวเองคิดไว้ เมื่อนิ้วเรียวของยุนโฮเริ่มมาบดคลึงปุ่มข้างหนึ่งบนอกของเขาอย่างแรง ไหนจะยังมืออีกข้างที่ลูบไล้ร่างกายของเขาไปทั่วนั่นอีก การเล้าโลมที่เขากำลังได้รับนั้นมันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนอย่างหนัก จนร่างโปร่งบางถึงกับต้องดิ้นพล่าน
“ฮะ...อ๊ะ...”
เสียงครางเครือดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มเมื่อยุนโฮนั้นจัดการสร้างรอยตีตราที่ซอกคอขาว ซ้ำยังกัด เลีย ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบจนยูชอนครางเสียงดังขึ้น เสียงครางที่ดังอยู่ใกล้กับใบหูของร่างสูงนั้นมันยิ่งทำให้ความต้องการของยุนโฮพุ่งขึ้นสูงอีกหลายเท่า
“เสียงครางของนายมันเพราะมากเลยนะ ยูชอน”
เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบข้างกับใบหูนิ่ม พลางใช้ฟันคมขบกัดเบา ๆ ยูชอนที่ได้ยินแบบนั้นก็เขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว อยากจะกลั้นเสียงประหลาด ๆ ของตัวเองไว้ก็จริงอยู่ แต่สัมผัสของร่างสูงนั้นมันทำให้เขาไม่อาจจะกลั้นเสียงของตัวเองไว้ได้เลย
ยุนโฮเลื่อนตัวลงมาเล็กน้อย ใบหน้าคมก้มลงคลอเคลียกับหัวนมอีกข้างหนึ่งของยูชอนเล่น ก่อนจะใช้ฟันคมขบกัดพร้อมกับดูดด้วยความหมั่นเขี้ยว ร่างโปร่งเกร็งด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดที่แล่นริ้วไปทั่วร่าง นิ้วเรียวจิกลงกับที่นอนเพื่อระบายความรู้สึกนี้ออกไปบ้าง หากแต่ยูชอนก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อจู่ ๆ มือที่กำลังหยอกล้อกับยอดอกของเขากลับเลื่อนไปลูบไล้ส่วนไวต่อความรู้สึกของเขาผ่านกางเกงตัวบางเสียแล้ว
“อ๊ะ!! ย่ะ...อย่านะ!”
มือบางเลื่อนมาจับมือหยาบอย่างรวดเร็ว พยายามออกแรงดันให้มือของอีกฝ่ายผละออกจากส่วนนั้นของตัวเอง แต่สัมผัสที่ได้รับนั้นมันทำเอาเขารู้สึกดีอย่างประหลาด เรี่ยวแรงที่มีน้อยลงเพราะพิษไข้นั้นกลับน้อยลงไปอีก ราวกับตอนนี้ตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงใด ๆ หลงเหลือ ขาเรียวพยายามหนีบเข้าหากันด้วยความรู้สึกอันแสนปั่นป่วน ซึ่งการกระทำแบบนั้นดูจะขัดใจร่างสูงอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“อ้าขาหน่อยสิยูชอน”
ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม มือหยาบยังคงลูบคลำอยู่บริเวณเดิม แต่คำตอบที่ยูชอนตอบกลับนั้นกลับเป็นการส่ายหน้าไปมา ดวงตากลมโตปิดแน่น ไม่กล้ามองว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถูกอีกฝ่ายกระทำอะไรอยู่ รับรู้เพียงแต่สัมผัสต่าง ๆ ที่แม้ว่าไม่ได้เห็นก็ทำเอาเขารู้สึกแปลก ๆ ได้ไม่ยาก
ครู่หนึ่งมือหยาบก็ผละออกจากบริเวณแก่นกายของร่างโปร่ง ยูชอนแทบจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำแบบนั้น ร่างโปร่งก็ต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง เมื่อมือหยาบนั้นกลับลูบไล้หน้าท้องของเขาก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้กางเกงตัวบาง พร้อมกับตรงเข้ากอบกุมแก่นกายอย่างรวดเร็ว ยูชอนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะต้องปล่อยเสียงที่เขาคิดว่ามันไม่น่าฟังเสียเลยออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“อึก! ฮ้า~...อ๊ะ...”
มือหยาบขยับรูดส่วนอ่อนไหวอย่างนึกสนุก ใบหน้ามนเหยเกด้วยความเสียวซ่านที่กำลังจู่โจมเขา ภาพของคนเบื้องล่างนั้นช่างน่าหลงใหลสำหรับชองยุนโฮเป็นยิ่งนัก ร่างสูงใช้จังหวะที่รุ่นน้องกำลังรู้สึกปั่นป่วนจากสัมผัสของเขารีบถอดกางเกงและกางเกงในของรุ่นน้องออกอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ! อย่ามองนะ! อ๊า~...”
ถึงแม้ว่ายูชอนจะรู้ตัวและพยายามจะปกปิดส่วนนั้น แต่มือหยาบก็ตรงเข้ารูดแก่นกายสีหวานนั้นอีกครั้งหนึ่ง ยูชอนร้องครางแทบจะไม่เป็นภาษา ฝ่ามืออุ่นที่กอบกุมแก่นกายของเขาไว้นั้นขยับขึ้นลงอย่างเร็ว นิ้วโป้งก็รูดตั้งแต่ส่วนปลายจนไปถึงโคน แล้วไหนจะบางครั้งที่ยุนโฮจงใจใช้เล็บจิกเบา ๆ ที่ส่วนปลายของเขานั่นอีก ฟันคมกัดริมฝีปากอิ่มล่างไว้แน่น สัมผัสแต่ละอย่างที่เขาได้รับนั้นมันทำให้เขารู้สึกดีจนรับแทบไม่ไหว
...ขนาดเวลาที่เขาช่วยตัวเอง...เขายังไม่รู้สึกดีถึงขนาดนี้เลยนะเนี่ย...
“ยูชอน นายอย่ากัดปากแบบนั้นสิ...รู้รึเปล่าว่ามันยั่วฉันขนาดไหนน่ะ”
ประโยคที่ยูชอนไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตนี้จะได้ยินจากปากของร่างสูงนั้นทำให้เขาเขินอายจนไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี คำพูดนั้นมันทำให้เขานึกสงสัยในสภาพของตัวเองในตอนนี้เสียเหลือเกิน ขาเรียวขยับบิดไปมาด้วยความรู้สึกเสียวซ่านที่แล่นริ้วไปทั้งร่าง นิ้วเท้าจิกลงกับเตียงนอนแน่นอย่างไม่กลัวเจ็บแม้แต่นิด
และดูเหมือนจะเป็นโชคดีของร่างสูงที่ขาเรียวเริ่มขยับออกกว้าง ยุนโฮยกยิ้มกริ่ม โดยที่ยูชอนที่นอนหลับตาพริ้มนั้นไม่มีโอกาสได้เห็น ร่างสูงเลื่อนตัวลงต่ำ พลางเลื่อนใบหน้าคมลงไปใกล้กับแก่นกายสีหวาน ลิ้นร้อนแลบเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะเลื่อนไปลิ้มรสแก่นกายตรงหน้า ยูชอนที่มัวแต่หลับตาสะดุ้งโหยง ดวงตากลมเบิกโพลงอย่างตกใจ ร่างโปรงรีบยันตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณของตน
“พี่ยุนโฮ! อ๊ะ! หยุด!...อึก”
ทันทีที่โพรงปากร้อนอมแก่นกายของยูชอน ร่างโปร่งก็แทบจะดิ้นพล่านด้วยความเสียว ลิ้นร้อนที่โลมเลียไปทั่วแก่นกายนั้นราวกับเป็นขนมหวานชั้นเลิศ ความอุ่นของโพรงปากของร่างสูงนั้นทำให้ยูชอนรู้สึกดีเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาอยากจะพูดปฏิเสธ แต่ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดเหล่านั้นถึงไม่ยอมหลุดออกมาจากริมฝีปากของเขาเสียที
ฝ่ามือบางกำผมหยาบสีช็อกโกแลตแน่น ฟันคมกัดริมฝีปากไว้จนแน่น แต่เสียงครางเครือก็ยังคงดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ยุนโฮดูดกลืนแท่งสีหวานโดยไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่ายแม้แต่นิด ดวงตาคมช้อนตาขึ้นมองใบหน้าใส ดวงตากลมที่ปรือปรอยและหยาดเยิ้มเพราะอารมณ์ที่เขาปลุกปั่น ใบหน้าที่ซีดเซียวเพราะพิษไข้นั้นซับสีระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย ภาพที่เห็นนั้นมันยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของร่างสูงให้โหมกระพือขึ้นมาได้อีกมากโขเลยทีเดียว
“อื้ม!...พี่ยุนโฮ...ม่ะ...มันจะ...อึก...อ๊า~!”
จังหวะที่เร็วขึ้นโดยไม่มีการบอกกล่าวทำให้ยูชอนสั่นสะท้าน และไม่นานนักร่างโปร่งก็ฉีดน้ำกามเข้าสู่โพรงปากร้อน ความอึดอัดที่มีหายไปอย่างรวดเร็วเหลือเพียงแค่ความสุขล้นที่เขาเพิ่งเคยจะได้รับ ยูชอนทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่นึกเลยว่าแค่การทำออรัลเซ็กนั้นฝ่ายรับจะเหนื่อยได้ถึงขนาดนี้
ยุนโฮที่ได้ลิ้มรสน้ำของร่างโปร่งเผลอยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ความหอมหวานที่ได้ชิมไปเมื่อครู่มันทำให้ความต้องการของเขาก่อตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ หากแต่เขาก็ต้องพยายามระงับสัญชาตญาณดิบของตัวเองไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นยูชอนคงจะโดนเขาทำอะไร ๆ หนักไม่ใช่น้อย
ยุนโฮปาดน้ำรักของยูชอนที่ไหลออกมาจากมุมปากของเขา พลางเลื่อนนิ้วนั้นไปบดคลึงเบา ๆ ที่ช่องทางด้านหลัง ร่างโปรงสะดุ้งเล็กน้อย หากแต่ความเหนื่อยอ่อนกับพิษไข้ที่ยังหลงเหลืออยู่มันทำให้เขาไม่มีแรงเหลือที่จะห้ามรุ่นพี่ของตัวเองอีกแล้ว
“อ๊ะ!!”
ร่างโปรงหลุดร้องออกมาเสียงดังทันทีที่นิ้วชี้เรียวสอดใส่เข้ามาภายในช่องทางร้อน ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั้งร่างจนเขาต้องดิ้นพล่าน ยุนโฮที่เห็นแบบนั้นจึงรีบก้มลงไปใช้ลิ้นร้อนแลบเลียช่องทางสีหวานเพื่อใช้น้ำลายเป็นตัวช่วยหล่อลื่นเพิ่ม ช่องทางนั้นมันคับแน่นและฝืดจนเขาแทบจะดันนิ้วเข้าไปไม่ได้ การทำแบบนั้นมันแทบจะทำให้ยูชอนแทบจะคลั่งตาย เพราะความเจ็บปวดที่นิ้วเรียวแทรกเข้ามาภายในร่างกายเขา พร้อมกับลิ้นร้อนที่ทำให้เขารู้สึกเสียวซ่าน ความรู้สึกมันตีกันมั่วจนน้ำตาแทบจะไหลจากดวงตากลมโตสีนิลอย่างห้ามไม่อยู่
“เจ็บ...อึก...พี่ยุนโฮ...อย่าเลีย...”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ เดี๋ยวนายก็เจ็บมากกว่าเดิมหรอก ยูชอน”
พูดเสร็จร่างสูงก็ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป เสียงครางของยูชอนที่เป็นสิ่งปลุกเร้ายุนโฮนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อร่างสูงเห็นว่าสิ่งหล่อลื่นน่าจะพอแล้วก็จัดการดันนิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางร้อนต่อ และก็ได้ผล ตอนนี้นิ้วชี้เรียวของเขาถูกช่องทางสีหวานจนสุดความยาวเรียบร้อยแล้ว
ไม่ปล่อยให้เสียเวลานาน ยุนโฮจัดการขยับนิ้วเข้าออกเพื่อเป็นการเบิกทางอย่างรวดเร็ว พร้อมกับแทรกนิ้วที่สองและสามเข้าไปติด ๆ สะโพกมนบิดไปมาราวกับจะยั่วเย้า ยูชอนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกทรมานด้วยวิธีการที่แสนโหดร้ายจากอีกฝ่าย หากแต่สัมผัสนั้นมันกลับทำให้เขาติดใจกับรสชาติที่แฝงอยู่ภายใน ยุนโฮใช้เวลาเพียงไม่นานในการขยายช่องทางร้อน หากแต่ยูชอนกลับรู้สึกว่าช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานจนเขาอดทนแทบไม่ไหว
นิ้วเรียวถูกดึงออกมาอย่างรวดเร็วจนร่างโปร่งสะดุ้ง ความอึดอัดที่มีหายไปแทนที่ด้วยความรู้สึกโหวงแปลก ๆ ที่ช่องทางร้อน ยูชอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตากลมปรือปรอย รู้สึกเปลือกตามันหนักจนแทบจะลืมตาไม่ไหว ยุนโฮจัดการรูดซิปกางเกงลง ก่อนจะควักเอาความเป็นชายของเขาออกมาเผชิญกับสิ่งภายนอก มือหยาบจัดการรูดมันขึ้นลงไปมาเล็กน้อยเพื่อจัดการปลุกอารมณ์ของตัวเองให้ขึ้นสูงมากกว่าเดิม
ปลายแก่นกายใหญ่ถูไถกับช่องทางสีหวานที่ขมิบตอดรัดจนร่างสูงต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ยูชอนเกร็งตัวทันทีที่รู้สึกถึงสิ่งที่กำลังดุนดันกับส่วนล่างของเขา ยุนโฮจัดการกดส่วนหัวให้เขาไปในช่องทางอย่างรวดเร็วตามความต้องการของตัวเอง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของคนป่วยที่ดังไปทั่วทั้งห้อง
“อ๊า!!! เจ็บ!!! ฮึก...พี่ยุนโฮ ผมเจ็บ!”
หยดน้ำสีใสไหลรินจากดวงตากลมสีนิล นิ้วเรียวจิกลงกับที่นอนเพื่อระบายความเจ็บปวด แต่ถึงแม้เขาจะพูดออกไปอย่างนั้น ร่างสูงก็ไม่ได้หยุดที่จะกระทำการต่อ แต่กลับค่อย ๆ ดันแก่นกายเข้ามาอย่างช้า ๆ ถึงแม้ว่ามันจะค่อนข้างลำบากที่สิ่งหล่อลื่นนั้นดูเหมือนจะน้อยไป แต่น้ำหล่อลื่นที่เกิดขึ้นตามธรรมชาตินั้นก็เป็นตัวเสริมที่ช่วยให้เขาขยับแก่นกายเข้าไปได้ง่ายขึ้น
และเมื่อแก่นกายเข้าไปได้จนสุดลำ ยุนโฮก็แช่แก่นกายนิ่ง ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะขยับแก่นกาย แต่เป็นเพราะกลัวว่าถ้าเขาทำตามความต้องการของตัวเองจริง ๆ ร่างโปร่งอาจจะรับแรงของเขาไว้ไม่ไหว ยูชอนสะอึ้นฮักด้วยความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลัง ขนาดแก่นกายที่แทรกเข้ามาภายในตัวเขานั้นใหญ่กว่าที่เขาคาดคิดไว้มากนัก
ใบหน้ามนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำใสนั้นทำให้ยุนโฮรู้สึกสงสารจับจิต ร่างสูงก้มลงพรมจูบที่ใบหน้ามนอย่างแผ่วเบา แรงสะอึ้นน้อย ๆ นั้นทำให้ร่างโปร่งสั่นไหว สัมผัสที่ยูชอนได้รับจากยุนโฮนั้นมันทำให้ยูชอนรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ราวกับหัวใจนั้นกำลังพองโตขึ้นอย่างช้า ๆ จนเขารู้สึกแน่นที่หน้าอก แต่เพียงไม่นานนัก สัมผัสอันอบอุ่นนั้นก็แปรเปลี่ยนไปเป็นสัมผัสที่เร่าร้อนจากแก่นกายที่กำลังกระแทกเข้ามาภายในช่องทางสีหวานของเขาอย่างช้า ๆ
“อ๊ะ...อ๊ะ...”
เสียงครางหวานที่แผ่วเบาเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามแรงกระแทกที่เริ่มหนักหน่วงขึ้นทีละนิด ช่องทางหวานเริ่มเปิดรับแก่นกายของร่างสูงได้ดีขึ้น น้ำหล่อลื่นที่เริ่มมีมากขึ้น ทำให้ยุนโฮกระแทกแก่นกายเข้าไปให้รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ แรงตอดรัดรอบแก่นกายที่ทำให้เขารู้สึกเสียวซ่านเกินบรรยายนั้นทำให้ตัณหาของยุนโฮนั้นมีมากจนยุนโฮไม่อาจจะหยุดยั้งมันเอาไว้ได้เลย
“อา...ยูชอน...เยี่ยมไปเลย”
“อ๊ะ ๆ ๆ...พี่ยุนโฮ...ผมเจ็บนะ”
ร่างสูงกระแทกแก่นกายเสียดสีกับช่องทางสีหวานจนร้อนไปหมด ทุกครั้งที่ยุนโฮขยับกายไปโดนกับจุดกระสันนั้นเรียกเสียงครางหวานของยูชอนออกมาได้อย่างง่ายดาย ซิปกางเกงเย็นเฉียบที่เสียดสีไปกับขาอ่อนทุกครั้งที่ร่างสูงเคลื่อนกายให้แก่นกายแทรกเข้าไปในช่องทางสีหวานนั้นทำให้ร่างโปร่งสะดุ้งได้ทุกครั้งไป ร่างขาวเนียนที่บิดเร้าไปมาพร้อมกับเสียงครางที่ดังออกมาไม่หยุดนั้นมันช่างเป็นภาพที่สวยงามสำหรับยุนโฮเป็นยิ่งนัก
“ยูชอน...อา...นายรัดฉันแน่นชะมัดเลย”
“อ๊ะ...อื้ม...”
เสียงทุ้มต่ำที่พูดออกมาอย่างเพ้อ ๆ นั้นทำให้ยูชอนเขินอายเสียจนอยากจะพูดด่ารุ่นพี่ของตัวเองเสียจริง หากแต่ร่างกายมันกลับไม่ยอมทำตามที่เขาคิด ไม่มีคำด่าใด ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีแดงสด มีเพียงแค่เสียงครางที่ดูท่าว่าจะไม่หยุดลงง่าย ๆ หากยุนโฮยังคงกระแทกแก่นกายเข้าไปในช่องทางร้อนอย่างรุนแรงอยู่เช่นนี้
ยุนโฮกระแทกแก่นกายใส่ร่างโปร่งอย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่เขากระแทกแก่นกายเข้าไปอย่างรุนแรง ช่องทางสีหวานก็จะเปิดราวกับเป็นการต้อนรับเขา พร้อมกับน้ำสีใสที่ไหลย้อนออกมานอกช่องทางสีหวาน พอเขาขยับแก่นกายออกจนส่วนหัวเกือบจะหลุด ช่องทางสีหวานนั้นก็จะตอดรัดแน่นกว่าครั้งไหน ๆ ราวกับต้องการให้เขาสอดใส่เข้าไปในช่องทางนั้นตลอดเวลา
“อ๊า...พี่ยุนโฮ...พอแล้ว...อ๊ะ...หยุดนะ...”
เสียงหวานพูดออกมาสั่นเครือปนไปกับเสียงคราง มือเรียวดันให้แผ่นอกแกร่งนั้นขยับตัวออกไปจากตัวของเขา ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจในตัวรุ่นพี่ หากแต่สัมผัสที่ยุนโฮมอบให้เขานั้นมันทำให้เขารู้สึกดีมากจนเขารับมันไว้ไม่ไหว รู้สึกเสียวซ่านจนร่างกายนั้นมันเกร็งไปทั่วจนถึงปลายนิ้ว ส่วนปลายแก่นกายนั้นมันปวดหนึบไปหมด เขารู้ว่าเขากำลังจะปลดปล่อยออกมาในไม่ช้า แต่ยุนโฮนั้นรุกเร้าเขาหนักจนเขาแทบจะรับสัมผัสแต่ละอย่างไว้ไม่ไหวแล้ว
“จะหยุดทำไมล่ะยูชอน?...”
“อ๊า!!...พี่ยุนโฮ...ช้า ๆ หน่อยสิ...ผมเสียว...อ๊า ๆ ๆ!!!”
จังหวะที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการบอกกล่าวทำให้ยูชอนร้องครางเสียงหลง ทันทีที่ยูชอนพูดจบประโยค ความหมายจากสิ่งที่ยูชอนพูดออกมามันทำให้ยุนโฮไม่อาจจะกลั้นอารมณ์ที่เก็บกักไว้ได้อีกแล้ว ร่างสูงโหมกายกระแทกเข้าไปในช่องทางสีหวานอย่างบ้าคลั่งเพื่อที่จะปลดปล่อยความอึดอัดของเขาและยูชอนให้มันเสร็จเรียบร้อยเสียที
ยูชอนดิ้นพล่านด้วยความรู้สึกอึดอัดที่ส่วนปลาย รู้สึกทรมานจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ความทรมานนี้หายไปเสียที พร้อม ๆ กับที่ช่องทางด้านหลังที่ถูกแก่นกายร้อนเสียดสีจนรู้สึกเสียวซ่านไปหมด เสียงครางหวานที่ดังก้องไปทั่วนั้นร้องออกมาไม่หยุด ก่อนที่ร่างโปร่งจะเกร็งไปทั้งร่าง พร้อมกับที่แก่นกายสีหวานปลดปล่อยน้ำกามสีน้ำนมออกมาเลอะหน้าท้องขาวเนียนเป็นจำนวนมาก
“อ๊ะ ๆ...ฮ้า~...พี่ยุนโฮ...พะ...พอ...”
ยุนโฮที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยกระแทกแก่นกายเข้าไปไม่หยุด มือหยาบเลื่อนมาบีบเฟ้นก้นนิ่มอย่างมันส์มือ แก่นกายปวดหนึบจนอยากจะปลดปล่อยออกมา ร่างสูงกระแทกแก่นกายให้ลึกและแรงกว่าเดิมเมื่อใกล้จะปลดปล่อย ร่างโปร่งเบิกตากว้าง มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น รู้สึกดีจนร่างกายแทบจะรับความสุขนั้นเอาไว้ไม่ไหว
“อา~...ยูชอน...ยูชอน...”
แก่นกายใหญ่ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางสีหวาน หากแต่ร่างสูงยังคงไม่หยุดกระแทก น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาหลายระลอกจนยูชอนต้องเกร็งหน้าท้อง รู้สึกเสียววูบที่ท้องน้อยจนต้องกัดฟันแน่น เมื่อร่างสูงปลดปล่อยออกมาจนหมด ยุนโฮจึงจะยอมหยุดขยับแก่นกายเข้าหาช่องทางสีหวานนั้นลง
“แฮ่ก...แฮ่ก...”
เสียงหอบของทั้งสองดังประสานกันจนแยกไม่ออก บรรยากาศภายในห้องนอนนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นกรุ่นของน้ำรักของทั้งสอง แขนแกร่งวางค้ำอยู่ข้างกับร่างโปร่ง ดวงตาคมจ้องไปที่ดวงตากลมสีนิลราวกับจะมองทะลุเข้าไปถึงความรู้สึกภายในลึก ๆ ได้ ยูชอนรีบเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย ไม่อยากจะนึกเลยว่าตัวเองนั้นเพิ่งจะผ่านการร่วมรักกับคนที่เป็นรุ่นพี่ของตัวเองไปเมื่อครู่ ยิ่งเห็น เขาก็ยิ่งรู้สึกอายจนทำตัวไม่ถูก
“หายปวดหัวรึยัง?”
ยุนโฮถามขึ้นมาลอย ๆ แต่ก็เรียกให้ยูชอนหันมามองตนได้อย่างง่ายดาย มือบางเลื่อนขึ้นมาจับที่หน้าผากของตัวเองไปมาตามนิสัยของตัวเอง หัวกลมกลิ้งไปทางซ้ายทางขวาบนหมอนใบนุ่มสองสามครั้ง ก่อนจะพูดตอบรุ่นพี่ที่อยู่ด้านบนร่างของตัวเอง
“อืม...ก็เริ่มหายแล้วอ่ะ เหงื่อออกแล้วรู้สึกเหมือนตัวมันเริ่มเบาขึ้นแล้ว”
“...งั้นหรอ?”
ยูชอนพยักหน้าหงึกหงักโดยที่ไม่ได้คิดอะไร โดยที่ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าลีดเดอร์ของวงนั้นกำลังยกยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“อ๊ะ!”
ยูชอนหลุดร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ ๆ แก่นกายที่ยังคาอยู่ในช่องทางร้อนนั้นกระแทกใส่เขาเบา ๆ ยูชอนเงยหน้ามองใบหน้าคม ที่ตอนนี้ยกยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างที่เขาไม่เคยเห็นอย่างตกใจ
“พะ พี่ยุนโฮ...”
“งั้นเรามาออกกำลังกายให้เหงื่อออกกันดีกว่าเนอะ นายจะได้หายปวดหัวเร็ว ๆ ^ ^”
“ห๊ะ! จะบ้าเหรอพี่! ไม่เอานะ!”
เสียงร้องโหวกเหวกของร่างโปร่งในตอนแรกเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นเสียงครางหวานเมื่อยุนโฮจัดการบรรเลงบทเพลงรักอันแสนเร่าร้อนต่ออีกครั้งหนึ่ง เสียงของทั้งคู่ที่ดังประสานไปพร้อมกันนั้นดังก้องไปทั่วห้อง พร้อม ๆ กับความสุขใจของชายหนุ่มที่ชื่อชองยุนโฮและปาร์คยูชอนที่ดูจะต้องรับศึกหนักไปอีกหลายรอบเลยทีเดียว...
.
.
.
.
ถ้าคนที่ผมรักไม่สบาย...
ผมจะดูแลเขา โดยการ “ให้ความอบอุ่น” กับเค้าครับ...
ผมคิดถูกแล้วใช่มั้ยครับ? ^ ^
THE END >///< (มีใครอยากให้ชองยุนมาดูแลบ้างมั้ย? กร๊ากกกก*)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น